Terwijl ik dit tik zit ik tussen de totale ravage die inpakken heet. Bij vertrek is het allemaal tiptop en zo netjes ingepakt dat de oude Louis Vuitton me een goedkeurend knikje vanuit zijn graf zou geven, maar voor een georganiseerde tocht huiswaarts heb ik nog wel wat bijlesjes nodig.

In goede Amayzine-traditie sluit ik deze diaries af met de dingen die ons geleerd zijn in het buitenland.

In elk baaitje kwam ik minstens één bekende tegen. Variërend van mijn eigen buren tot Eddy Zoë, Gaston Starreveld (helaas zonder koffertje voor mij) tot oude vrienden die hier naartoe zijn geëmigreerd. Ontzettend gezellig vond ik het, maar als je rust aan de kop wilt en geen bekenden wilt zien, kun je beter een Baleaartje verder gaan.

De heerlijkste traditie vind ik, maar tijdrovend is het wel. Je schuift om zeg 13:30 uur aan tafel en komt er om een uurtje of 18:00 nog eens vandaan. Je moet dus niet nog een cultureel (al moet ik het eerste museum hier nog ontdekken) middagje op het program hebben staan, want dat gaat je dus niet lukken. Een ander ding is het diner. Geen idee hoe mensen dat doen. Vier, vijf uur lunchen en dan drie uur later weer aanschuiven. Ik hield het dus bij de lunch en een klein vorkje ’s avonds.

Er staat er nu een smachtend op me te wachten dus ik geef toe dat ik volslagen bipolair ben waar het om dit digestiefje gaat. Je krijgt ze altijd aangeboden van vriendelijke obers die je bedanken voor die eindeloze lunch, maar het blijft nooit bij één en de volgende dag… spijt.

“Wat doet die moskee hier?’’ vroeg mijn lief aan Erik de Zwart. “Nee man, da’s een club.” Maar natuurlijk. Bij twijfel altijd bedenken dat bijna alles hier is om te dansen.

Ja een bikini bij Calzedonia misschien of een zomers jurkje voor je meisjes. Maar de kaftans die je hier op het strand kunt kopen zijn schreeuwend duur. Van insiders die hetzelfde merk in Nederland verkopen hoorde ik dat die items hier vijf keer over de kop gaan en ook dat van veel pareo’s de onderkant wordt afgeknipt, er een klein lokaal labeltje in wordt genaaid waardoor jij denkt met een ontzettend oorspronkelijk product te maken te hebben. Da’s dus niet zo. Je wordt ontzettend bij de neus genomen.

Zoals mijn vriendin Hanneke ooit zei: “Wat heerlijk toch dat God Ibiza zo dicht bij Nederland heeft gemaakt.’’ En zo is het, twee uurtjes vliegen en je bent in het paradijs.