Mays nuttige-dingen-doensyndroom

We hebben vakantie. In het weekend zijn we daar best heel goed in: we gaan laat uit bed en de kurk mag extra vroeg van de fles. Maar dan komt de maandagochtend en voelen we (dat zijn mijn teerbeminde en ik) ons om 09:15 uur al licht ongemakkelijk.

De laptops gaan open, er wordt gebeld, geappt en gesms’t (mijn man is nog iets ouderwetser dan ik). Hij gaat naar IKEA om ‘allemaal dingen voor het huis’ te kopen en ik ga mijn drie kledingkasten uitmesten. De ijskast en de servieskast had ik het weekend namelijk al helemaal uitgelikt en opgepoetst.

Ondertussen zeggen we tegen elkaar dat we het ‘heerlijk’ vinden zo’n ‘lekker nuttig’ weekje en ik pak de strijkplank tevoorschijn om even alle lakens opnieuw op te vouwen. Dat ziet er zo netjes uit.

In een poging om even echt rust te vinden, brengen we de kinderen twee nachtjes naar opa en oma. Op de terugweg fantaseer ik heel even over een dag mijn bed niet uitkomen en vier films kijken of in een keer Homeland consumeren, maar ik werkelijkheid hoor ik mezelf ‘ja enig’ zeggen als Koffietijd vraagt of ik te gast wil zijn en mail ik lustig heen en weer over de invite van ons Amayzine-feest.

‘Maar ik heb een oplossing bedacht.’

Op dit moment is mijn geliefde de dakgoot van ons huis aan het schoonvegen (inclusief touwen om middel want het is best heel hoog) en zit ik in het cafeetje aan de overkant mijn stukjes te tikken.

Gelukkig is het bijna 17:30 uur en is de rest van de mensheid ook vrij en kan het schuldig voelen ophouden. In ieder geval tot morgenochtend 09:00 uur.

Maar ik heb een oplossing bedacht. Als jullie nu ook allemaal vrij nemen dan zijn we allemaal offline, net als met Kerst, en hoeft niemand zich schuldig te voelen. Misschien kunnen we zelfs met z’n allen iets doen dat vooral niet nuttig maar supergezellig is. Deal?