Op mijn blondste best

“Hi lief, welkom in de chaos!” Ik stap vanuit de lift (toppunt van sexy) de woonkamer van Leco binnen. Er brult een stofzuiger, zijn vaste schoonmaakster zwaait naar me, er loopt een jongen die de camera in de lift ophangt en Heidi is er, de vrouw die zolang ik Leco ken zorgt voor de mooiste gordijnen en kussens.

“Ga jij maar even lekker zitten,” zegt de maestro. Hij duikt in zijn “medicijnenkastje”, mengt wat geheime formules met elkaar en haalt zijn handen kritisch door mijn haar. Bij Leco kan dat alle kanten opgaan. Gelukkig is hij tevree. Mijn haar is lang en dik, plaatje van de meester. “Maar ik ben klaar met die uitgroeilook.” Gelukkig was ik dat ook, dus daar gingen we. Op weg om mijn inner blondine nog meer naar voren te laten komen.

Ik sudderde wat met mijn L’Oréal Professionnel-haarkleuring (Leco maakte een mix van platinum voor de bleach met Inoa 9.2 en Toner 10.21 van Dia Light, voor mij is het allemaal abracadabra maar het is prachtig kan ik je vertellen) en sprak wat met mijn haarvriend. Da’s het fijne van Leco, die slingert tijdens het kleuren en knippen ook nog even een paar levenswijsheden de lucht in. En een paar grappen.

Als het folie eruit gaat, wuift de werkster gedag. De camera hangt en de monteur is geruisloos vertrokken. Nu is er een nieuwe gast. De meneer van MC Bloom uit de Beethovenstraat. Hij komt de bloemen verversen en zet het allermooiste boeket pioenrozen op tafel. De balkondeuren staan open, we kijken uit over de brug naar het Hilton, de bloemen ruiken en ik ben weer op mijn blondste best.

Ik zal niet zeggen dat de wereld in het afgelopen uurtje beter zal zijn geworden. Maar mooier, dat is zij zeker.