Vroeger als ik een gat in mijn jeans had, ging de broek naar mijn oma die er prima een lappie op naaide of ze stikte het gat gewoon dicht. Je zag er niets meer van. En nu ook, als ik met mijn ripped jeans een kopje thee bij haar kom drinken, kriebelen haar handen om er even mee aan de slag te gaan. “Nee oma, dit hoort zo.’ Tenminste, niet voor heel lang meer als we de modemeisjes moeten geloven. De patches komen weer terug, dus oma,  ik kom snel bij je langs!