WAAROM DOE IK DIT PRECIES?

Kleding waar we krankzinnig veel geld aan uitgeven

Een jaar geleden deed ik met mijn lief ons tweejaarlijkse weekendje Antwerpen. Beetje eten, wat romantiek en vooral flink shoppen. Natuurlijk stond conceptstore Graanmarkt 13 ook op mijn afvinklijstje. Daar stond een hip, Vlaams type met een poncho voor de spiegel te draaien. Laatste exemplaar, zul je altijd zien. Ik vond ‘m al leuk, maar toen ik hoorde dat het ‘een’ Isabel Marant was en er ‘nog maar één van’ was, wist ik het zeker. Ik gaf de Vlaamse een duwtje (nee hoor, ze hing hem zelf terug in het rek) en huppelde naar de kassa. Ik knipperde niet met mijn ogen toen ik hoorde dat hij vierhonderd euro kostte. Volstrekt normaal voor anything Marant. Ook hoorde ik nog dingen tegen mijn geliefde zeggen als: ‘Dit is echt hét fashion week-item’ en: ‘Ik ga dit zo veel dragen’. In de hotelkamer spreidde ik de poncho liefkozend uit op bed (zoals je dat hoort te doen met nieuwe aankopen) en kwam ik toch tot een droef inzicht. Eigenlijk hadden we hier te maken met een vierkante lap met een gat in het midden. Een mooie lap, dat zeker, maar toch. Een vierkante lap met een gat erin. Niets minder, maar zeker ook niets meer.

“Leuk!” was zijn antwoord. “Als je gaat klussen…”

Ook herinner ik me een laatste fashionweekdag in New York. Liesbeth en Josselin waren naar Times Square om gepersonaliseerde M&M’s te kopen en Jet en ik ‘deden’ nog een keer SoHo. Ik trok haar de Ralph Lauren store in met als doel er iets voor mijn teerbeminde te kopen, maar zag daar een jeans in de etalage waar ik dus ineens dolverliefd op werd. De mannendeling lieten we voor wat hij was en Jet en ik doken allebei op die jeans. Het was een gecustomized exemplaar met scheuren en verfspatten. Kostte wat, maar dan had je ook iets. Jet, net een paar centimeter langer dan ik, vond die in haar maat, maar voor mini-me was de broek niet meer voorradig. Ja, in het filiaal op Fifth, maar als ik daar naartoe zou gaan, miste ik mijn vlucht. Geen probleem, de ontzettend aardige verkoopster kon het voor me regelen dat hij naar Nederland werd gestuurd. Moest ik wel een beetje bijbetalen natuurlijk.

Drie weken later arriveerde de broek. Moest meteen aan. En mijn lief keek niet op van zijn krant. Natuurlijk niet. “Schat, kijk, dit is die broek waar ik verliefd op werd in New York.” “Leuk!” was zijn antwoord. “Als je gaat klussen…” Of het al niet erg genoeg was, kwam ik er later achter dat de vlijtige verkoopster was vergeten er de antidiefstal-tag (je weet wel, zo’n groot hard plastic ding) uit te halen…

“Weer een Peruaanse lap van Marant, liefje?”

Dit seizoen kocht ik een cape van, daar is ze weer, Isabel Marant. Goddank in de vintage store van Danie Bles, dus voor een stuk schappelijker prijs dan die vierkante lap met dat gat erin, maar toch nog steeds. Manlief zei: “Weer een Peruaanse lap van Marant, liefje?” Maar ik was er intens blij mee en droeg hem zowaar echt heus elke dag. Tot ik net op de school van mijn dochter kwam voor een kijkavond en een collega-moeder tegen me zei; “Jij ziet er altijd zo leuk uit en bent zo creatief met kleding. Heb je die gaten die als mouwen dienen er nou ook zelf in geknipt?”