Waarom het soms best lastig is om altijd maar vrolijk te moeten zijn

Wie keurig elke dag meeleest (strafpunten voor als je dat niet doet trouwens), weet dat ik vorige week maandag inténs chagrijnig aan de dag begon, met dit stuk als gevolg. Nu is het zo dat werken voor Amayzine natuurlijk het allerleukst is, maar op dat soort dagen is het toch knap lastig om voor een personality driven site te werken, want echt niet dat ik toen leuke gezellige vrolijke stukjes uit m’n mouw kon schudden. Dus het werd een stuk over wat je moet doen als je chagrijnig bent, maar verder dan dat was het niet een bijster productieve dag.

Men gaat steevast zongebruind (dank u filters) door het leven, drinkt de hele godganse dag perfecte cappuccino’s op zonovergoten terrassen

Maar ook wie niet voor een site als Amayzine werkt, of voor wie het niet zijn of haar werk is om een groot deel van je leven op het web te zetten, kan dit herkenbaar zijn. Ik denk dat het safe to say is dat we allemaal Facebook hebben en velen van jullie zullen ook op Instagram zitten. Ik haat mensen die zinnen beginnen met “in de tijd van nu,” maar, in de tijd van nu is het soms best lastig als je eens een keer níet zo lekker in je vel zit, want het gaat altijd maar geweldig goed met iedereen.

Men gaat steevast zongebruind (dank u filters) door het leven, drinkt de hele godganse dag perfecte cappuccino’s op zonovergoten terrassen, vliegt van de ene stralende bestemming naar de volgende en never ever zit iemand op een saai en grijs kantoor dingen met Excel te doen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou heus van deze tendens maar soms, heel soms, komt het me allemaal m’n neus uit.

Ik plaatste die bewuste maandag een foto op Instagram met de mededeling dat ik dus niet te genieten was en iemand reageerde met “wat super tof en inspirerend dat je dit toch maar even durft te delen met al je volgers.” En dat vond ik een interessante opmerking. Dat ik dat “durf” te delen. Is het echt zo dapper om te zeggen dat je je slecht voelt? Dat je even níet op en top gelukkig bent? Is dat niet eigenlijk heel gek? Dat het dus zo is dat gelukkig zijn echt de standaard is, en een ieder die daar niet aan voldoet maar dapper en heldhaftig is om er vanaf te wijken.

Niets dat op Instagram staat is onwaar, maar het is uiteraard niet een volledige weergave van wat er allemaal gebeurt

Het is me wel al eens eerder opgevallen dat wanneer iemand een minder vrolijke mededeling doet, dat dan altijd wordt verpakt in een lang verhaal met uitleg en excuses, zo van: “Sorry dat ik jullie hiermee lastigval, maar dit en dit is dus het geval.” Soms denk ik: jeetje, je deelt alles met je volgers en we genieten van alles wat je doet, waarom accepteren we het dan niet dat ook jij gewoon een mens bent? Ons digitale voorkomen is tegenwoordig zo goed volgbaar dat het ook doorsijpelt naar het echte leven en juist daarom is het bedenkelijk dat de online cultuur er eentje is van schone schijn.

Al eerder schreef ik dit stuk over dat mijn Instagram-leven niet hetzelfde is als mijn echte leven. Niets dat op Instagram staat is onwaar, maar het is uiteraard niet een volledige weergave van wat er allemaal gebeurt. En dat is prima, je denkt dat iedereen dat wel weet, maar blijkbaar niet dus.

Kijk ik wil helemaal geen zeur zijn en voor negatieve dingen kan ik altijd uithuilen bij m’n vriendinnen, maar af en toe benauwt het me dat het altijd maar goed moet gaan. Dat ik áltijd een leuk stukje moet kunnen schrijven en áltijd een leuk grapje op Instagram moet zetten. Deze week schijnt de zon dus ben ik vrolijker dan ooit, en bovendien heeft m’n dip van vorige week dus toch maar weer extra stukje opgeleverd, dus nu gaat het weer goed. Jantje lacht, Jantje huilt, zo ben ik dan ook wel weer. En voorlopig schijnt de zon dus blijf ik lachen, maar als m’n weer verandert dan ga ik je dat misschien wel gewoon laten weten. Be afraid, be very afraid.