Waarom is moeder zijn altijd het hoogste goed?

Onlangs plaatste een niet nader te noemen Belangrijk Modemens een foto op Instagram met een jubeltekst over een ander niet nader te noemen Belangrijk Modemens waarin de successen van die laatste werden genoemd. Ze was succesvol artiest, tegenwoordig ontwerper, heeft duizenden mensen in dienst, “en bovenal is ze een moeder van 4 kinderen.” En dat, dat schiet bij mij soms een beetje in het verkeerde keelgat.

Die vrouw heeft een imperium opgebouwd, is beroemd over de hele wereld en iedereen loopt weg met (en in) haar ontwerpen. Maar dat ze vier kinderen heeft gebaard, dát is het belangrijkste? Jaha het is heus heel bijzonder, een nieuw leven op aard zetten enzo, maar in theorie is dat iets dat elke vrouw kan (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) dus zó bijzonder uitzonderlijk prachtig allemachtig is dat toch eigenlijk niet? Ik bedoel, het is niet iets dat een ander per definitie níet zou kunnen. Het stoort me dat het bij vrouwen nog steeds belangrijker wordt gevonden of er wel nageslacht wordt geproduceerd en dat er zo vaak niet puur naar haar zakelijke prestaties wordt gekeken.

“Ooit over een CEO van een topbedrijf gelezen dat het zo knap is dat hij dit en dat allemaal heeft bereikt en daarnaast óók nog vader is?”

Het is namelijk hopeloos seksistisch. Ooit over een mannelijke CEO van een topbedrijf gelezen dat het zo knap is dat hij dit en dat allemaal heeft bereikt en daarnaast óók nog vader is? Gebeurt dus nooit, geen haan die daar naar kraait want het gaat om zijn succes in zijn werkend leven. Waarom dan niet voor de vrouw? Vrouwen maken zich hier zelf ook schuldig aan. Zo vaak lees je in interviews met grote belangrijke vrouwelijke beroemdheden dat ze heus heel trots zijn op hun Forbes-notering of 26e kaskraker of nieuwe megahit, maar uiteindelijk is het moederschap hetgeen waar ze het meest trots op zijn. Wat misschien ook wel weer te begrijpen is; moeder zijn is zwaarder dan welke baan dan ook en beperkt zich niet tot 40 uur in de week. Daar ben ik heus niet blind voor.

Maar in het verlengde daarvan is er nog een ander ding dat me dwars zit, en dat is dat het impliceert dat een vrouw niet écht succesvol is zolang ze geen moeder is. Dat noem ik graag het “Jennifer Aniston Effect.” De beste vrouw heeft duuzenden films gemaakt, speelde in de beroemdste serie ooit en is tientallen miljoenen waard. Maar wie op haar naam googelt krijgt meteen “kinderen,” “children” en “pregnant” als gerelateerde zoektermen te zien. Interviews gaan steevast over haar kinderloosheid, roddels over onvruchtbaarheid houden nooit op en als ze een keer wordt gefotografeerd in een iets minder flatterend jurkje schreeuwt iedereen moord en brand want zou ze dan éindelijk een keertje zwanger zijn? Vrouwen die een lange relatie hebben maar (nog) geen kroost hebben rondlopen zijn sowieso altijd de lul, want die krijgen onophoudelijk de vraag “wanneer ze aan kinderen gaat beginnen.” Niet ‘of,’ maar ‘wannéér.’ Een vrouw wordt vaak, of in ieder geval vaker dan een man, gedegradeerd tot het gebruik van haar baarmoeder.

Ben ik dan een minder mens omdat ik mijn baarmoeder niet heb ingezet aan de voortzetting van de mensheid?

Een vrouw die geen kinderen wil (of heeft) zou hard, koud, egoïstisch en onwetend zijn. Zelf begin ik er steeds meer achter te komen dat ik een twijfelachtige kinderwens heb, maar dat heb ik nooit eerder echt op Amayzine gezet. En zelfs nu nog doe ik het in een afgezwakte vorm. Als ik het eens laat vallen in een gesprek is het antwoord altijd: “oh wacht maar, dat komt nog wel.” Alsof ik nu nog geen beslissingen zou kunnen maken. Wat nou als ik mijn leven gewoon anders wil inrichten, als ik denk dat het niet bij me past, ben ik dan een minder mens omdat ik mijn baarmoeder niet heb ingezet aan de voortzetting van de mensheid? Maakt het dan allemaal geen reet uit wat ik in mijn verdere leven zal bereiken op sociaal en zakelijk vlak? En dan hebben we het nog niet eens gehad over vrouwen die wel willen, maar geen kinderen kúnnen krijgen. De vraag wanneer de kleuters en peuters nou eens komen is dan echt bikkelhard en oh zo pijnlijk.

Dus ja, het zit me hoog. Mijn feministische inborst heeft het er moeilijk mee en door de mogelijkheid dat ik zelf geen moeder wil worden vind ik het denigrerend. Naar mij, naar Jennifer, en naar alle gelijkgestemden. Er is meer in het leven dan zorgen en zogen en dat dat nu, anno 2015, nog steeds niet een vanzelfsprekendheid is vind ik ronduit jammer. Mocht mijn leven toch anders lopen dan ik nu denk, dan is dat het eerste wat ik mijn kind zal leren.