Leaving the nest
Amayzine heeft mij drie jaar lang een heel mooi en bijzonder avontuur gebracht, maar soms moet je een deurtje sluiten om een volgende te openen. Een ongelofelijk cliché en reuze spannend, maar na drie jaar is dus dat moment daar dat ik de Amayzine-family vaarwel ga zwaaien. Ik heb nog even ongelofelijk gesnuffeld aan al dat lekkers dat ik elke dag van lint mocht ontdoen en m’n nagels nog even keurig in een fijn kleurtje gelakt. En met die kersverse lak ben ik nu mijn allerlaatste post aan het tikken om me daarna onder te dompelen in nieuwe avonturen.
Maar niet voordat ik alle Amayzine-avonturen een mooi plekje heb gegeven. Ik heb Amayzine zien uitgroeien van een zolderkamer tot een prachtig groot pand waarin we nu zitten, een lege beautykast waar je zo’n drie lakjes en vijf lippenstiften in kon tellen tot een ontplofte beautykast waar je als waakhond voor moet zitten, ik heb de redactie zien uitbreiden van vier naar 15 collega’s en ik heb de clean desk policy van Jet en May zien uitgroeien tot –wat ze zelf noemen – inspiratiebureaus. Voor dat laatste punt waren overigens geen drie jaar nodig; die clean desk policy was binnen een dag al verleden tijd.
Amayzine bracht mij op de leukste plekken op aard. De mooiste plekken in Amsterdam, een persreisje Londen, een tripje naar Parijs, of nog één en nog één, en laten we de Fashion Weeks niet vergeten. Ik heb Londen twee keer mogen afvinken en vond New York een ongelofelijk hoogtepunt. Samen met May, Lies, Jet en Sacha – mijn lievelingscameraman – onderdompelen in het modecircus van de maand is een van de grootste belevenissen die ik heb meegemaakt bij Amayzine. Een ontmoeting met Olivia Palermo, mijn allereerste bezoekje in de backstage beautywereld, het hoofdkantoor van Bobbi Brown bezocht en de zoektocht naar sneakers met Jet waarbij ik me geen leukere partner én locatie had kunnen bedenken. Hoewel ik denk dat mijn collega’s mijn bijzondere avond bij The Boom Boom Room (oh Lord, die gin-tonics waren gruwelijk. Maar écht gruwelijk) als grotere belevenis zien.
Amayzine is ook drie jaar lang mijn thuis geweest. Het thuis waar ik m’n laptopje opende, wist hoe ik opeens zelf dingen de cloud in slingerde en een post online gooide, waar ik de leukste mensen ontmoette en de mooiste dingen kon creëren. We hebben acht magazines gemaakt waar ik best een beetje heel trots op ben, hebben heel toffe shoots gedaan en ik heb behoorlijk vaak in de penseel mogen kruipen om de site van illustraties te voorzien. Mijn twee lievelingsdingen illustreren en beauty zijn hier samengekomen. Al vergeet ik bíjna twee andere liefdes die ik hier heb mogen opduiken: Kenzo en Céline. Door May ben ik verslingerd geraakt aan het online shoppen en de wereld van de designertassen. Mijn garderobe heeft dus ook enige uitbreiding gekend.
Kenzo en Céline verdwijnen nooit meer uit m’n leven. En ik heb hier mensen ontmoet die ook nooit meer uit mijn leven verdwijnen omdat ze me zo ongelooflijk dierbaar zijn geworden, herinneringen gemaakt (komt ‘ie weer hoor; tralala in The Boom Boom Room), de beste hairdressers van het land gevonden (dank dank Rachel, Youri en Melissa van The Building AMS), filmpjes gemaakt met de allermooiste merken op aard (M.A.C Cosmetics, Bobbi Brown en Dior), de perfecte eyelinerschwung van Wim Thompson geleerd, uren geknutseld met lieveling Lil, avocadoroosjes leren maken van Jet, Engelse Instagramzinnetjes gestolen van Elke* en ongelofelijk veel kennis en liefde van May-Britt opgesnoven. En bij die laatste lieveling, daar wil ik nog even duizenden dankwoordjes naartoe sturen. Heel wat jaren geleden ben ik begonnen onder de vleugels van May. En die vleugels bevatten een hoop kennis, liefde en ervaring waar ik van heb mee mogen snoepen en die mij hebben laten groeien. Toen May Amayzine begon, mocht ik weer onder haar vleugels komen zitten om te schrijven, te illustreren en te doen wat ik allemaal leuk zou vinden. May heeft mij veel geleerd en gebracht, als collega én als vriendin
Wat ik ook heel leuk vond: die ontplofte mailbox soldaat maken. Ik kreeg de meest dierbare mails van lezeressen waarin gevraagd werd hoe ik dat knotje op m’n hoofd toverde en waar ik m’n nieuwe sneakers vandaan had gehaald. Die mails en herinneringen koester ik dus enorm. Want wat een heerlijkheid om mails van jullie te ontvangen en eens in de wereld van beauty te duiken om een goede mascara voor te schotelen of te laten weten hoe je nu in godsnaam van die bleke benen afkomt. Jullie reacties vond ik heel fijn en die hebben mij drie jaar lang de inspiratie gegeven om de nieuwste beautyposts te schrijven.
Goed. Het einde is daar. Ik ga de Amayzine-familie verlaten, maar wel met een enorme glimlach. Want al dat moois heb ik toch mooi in dat Célinetje van me gestoken (ik wist wél dat die drie vakjes noodzakelijk waren, anders had het noooooit gepast). Dank iedereen voor dit verschrikkelijk leuke en enthousiaste avontuur.
* Zelf kon ik geen kop bedenken. Alleen maar tranentrekkende verschrikkelijk jaren negentig lyrics, en dus keek ik mijn collega Elke aan. Die schudde dat uit haar heerlijke mouwtje. Kijk, that’s where colleagues are for. En dat is waarom Amayzine een familie is.
