Happy & Healthy

ALLES HANGT IN DERTIGERSLAND

Flashback. In de ogen van mijn negenjarige ik ging de oppas toch al richting bejaard light. En ik vond het ronduit dwaas als ik mijn moeder zag dansen, stel je vóór, dat was toch absurd voor oude mensen? Maar toen was het tijd voor het uitkramen van wat ongenuanceerde puberquatsch. Daarna leefde ik studentikoos op vieze shotjes in Amsterdamse kroegen waar je niet voor vier uur ’s ochtends zou moeten zijn, maar waar ik toch was. Je wordt wat ouder en daardoor ook een ietsepiets wijzer (nou ja, je doet alsof) en dan is leeftijd niet meer zo’n ding. Want wat is oud, toch? Je werkt, probeert een volwassen gezichtspose te fabrieken bij maatschappelijke vraagstukken en dan… Dan ben je ineens potdomme net zo oud als je moeder, die te oud was om compleet de pan uit te swingen. Nog drie maanden, vijf dagen, 8 uur en 30 minuten en dan word ik dertig.

Begin dit jaar ging het even mis. Als iemand vroeg hoe oud ik was, dan zei ik (domoor): bijna dertig. Niet doen, want in mijn hersenpan werd ik dus écht dertig. En dan ben je zomaar een jaar langer dertig en krijg je ook een jaar langer al die dertigersongein op je bord. Believe me, dat wil je niet. Die semi-helemaal-niet-grappige-grapjes krijg je toch wel als je zegt dat je negentwintig bent, maar bij bijna dertig druk je op de rode-leeftijd-alert-knop. En dan ben je dus de sigaar, een bijna dertig jaar oude om precies te zijn. Van alles hangt in dertigersland tot over de datum, I had my fair share.

Ik zeg altijd zo lekker noncha dat ik het niet erg vind om dertig te worden. Maar is dat wel zo? In mijn hoofd zit een mini-bucketlist die voor de grote drie-nul af moet. Die heb ik in het diepste geheim gemaakt. Wist ik zelf niet eens, zó ontzettend diep was het geheim. Maar ik heb dus een tot-en-met-dertig-hokje getimmerd. En dat is gek, want als ik hokjes zie dan begin ik daar altijd een beetje met mijn voet tegenaan te duwen. Hokjes zijn stom, mensen zijn niet gemaakt om in hokjes te stoppen en oh wee als je het waagt om mij in zo’n ding te proppen. En nu heb ik mijn eigen dertigerskot met moetjes en wat ik vind dat af zou moeten zijn. Over drie maanden. Een greep uit mijn hok: schrijven voor iets te geks (cheheck), een beetje strak in een rookvrij pak (gone wrong), alleen maar op reis (geen saldo) en dat ook nog met zo’n can’t touch me attitude (uhuh).

Oh no! Stop. De. Klok. Het is te vroeg, ik kán nog geen dertig worden. Die vijf kilo is nog lang niet verdampt, maar na mijn dertigste krijgt elke pond extra grip op mijn heupen. En dat stoppen met roken is knap lastig, als je een pakje in je tas meesmokkelt. En ik reis te weinig. Cuba, Bali, die jaloersmakende zonsondergangen, dat red ik toch niet in drie maanden en met dit saldo? En dan die attitude, nou die kan soms ook nog een fors poetsbeurtje gebruiken. Goddank is die al stuk-ken beter dan aan het begin van de tig. Maar ik krijg dus net het slimste advies van Elke hier op links, forever twentynine blijven. Klinkt als een plan, in ieder geval tot ik dat stupide hokje afgebroken heb.

Geschreven door Adeline Mans