Fashion

DE MAGIE VAN DE BIRKIN

Net zoals je in het leven vrienden met bootjes moet hebben, is het als vrouw in de mode een reuze verstandig idee om vriendinnen te hebben met Hermès-tassen. Peggy leende me de hare toen ik solliciteerde bij Marie Claire in Parijs en door de tas alleen kon ik natuurlijk niets meer verkeerd doen.

Maandag bedacht ik me ineens dat het toch wel ontzettend leuk zou zijn als ik tijdens mijn Parijs-tripje ‘iets van’ Hermès aan mijn arm zou hebben bungelen. Nou ja, bungelen. Een Hermès rondsjouwen staat gelijk aan twee uur kapot gaan in de gym met een kilo aan gewichten. Afijn. Peggy was in Thailand dus haar Kelly kon ik op mijn buik schrijven, maar Maria Kooistra was een serieuze optie. Ik heb ooit een paar maanden op haar blauwe baby (zoals we haar Birkin noemden) mogen passen en ik had hem al veel te lang niet gezien.

“Niet dat ik ‘m nodig had want wat heeft een mens nou eigenlijk nodig als je naar school en terug wandelt?”

‘Ik ben vanmiddag bij jullie in de straat, breng ik hem meteen even langs.’ Kijk, dat is zaken doen. Dat is hoe ik het leven voor me zie! Toen ik dinsdagochtend vlak voor vertrek naar Parijs mijn dochters naar school bracht, kon ik het toch niet laten om het blauwe kind ook even mee te nemen. Niet dat ik ‘m nodig had want wat heeft een mens nou eigenlijk nodig als je naar school en terug wandelt? Je sleutels? Je telefoon? Heus niet deze megashopper.

Maar ik wilde er toch graag even mee flashen PLUS natuurlijk gezellig wat oogjes uitsteken links en rechts. Schreef ik dat echt? Ja dat schreef ik echt. Ik ben ook maar een mens. Bovendien wilde ik ook wat antropologisch onderzoek doen naar De Tas. Want ik weet maar al te goed wat deze tas voor je doet wanneer je ermee je door de Via Condotti in Rome loopt (je wordt nog net niet overgoten met rozenblaadjes en champagne maar het scheelt niet veel) en aan de Upper East Side in New York gaat de meeste nuffige miljonairsvrouw een stapje voor je opzij, maar op het schoolplein in Haarlem… Daar was ik dan wel reuze benieuwd naar.

“Niks geen hebberige blik, niks geen vlammende wangen van de jaloezie. Niets van dat al.”

Echter! De menigte week niet uiteen toen ik het schoolplein op liep. Misschien te druk met het op tijd in de klas zijn. Of te druk in gesprek met andere moeders. Maar zagen ze het dan écht niet? Of vonden ze het allemaal maar normaal? Ik kreeg een error.

Misschien moest ik hem iets hoger dragen. Dus niet laag in de hand, maar in het kommetje van mijn arm. Meer in het zicht. En toen ik me tussen de tafeltjes door worstelde naar het bureautje van mijn dochter, hield ik hem even pontificaal voor me. Ik kreeg er bijkans kramp van in mijn arm, wat een hel nu weer. Ik richtte mijn hoop op de hippe moeder van J, die op haar veertien centimeter hakken naast het tafeltje van haar zoon zat. Maar niets hoor, niets. Niks geen hebberige blik, niks geen vlammende wangen van de jaloezie. Niets van dat al.

Had het blauwe kind haar kracht verloren soms? Of was iedereen gewoon gek geworden? En blind tegelijk? Dat moest het zijn. Maar in Parijs deed de Birkin haar werk weer. Er werd geknikt, ik hoorde applaus, iemand stond op en er was champagne.

En dat, dat is dus de kracht van Hermès. Wie het niet kent, ziet het niet. Niemand die je overdressed (of moet ik ‘overbagged’ zeggen) zal vinden, omdat ze geen idee hebben dat je rondloopt met een tas van vier nullen. Maar de kenner buigt.

En dat is misschien wel het echte geheim.