Happy & Healthy

DE MODECODES ONDER VRIENDINNEN EN COLLEGA’S.

Over uitlenen, copycatten en kapingen

Ik ben ernstig in de ban van Elkes kledingstijl. Ze zit me iedere keer vet de ogen uit te steken met spannende Levi’s-broeken (de Wedgie), toffe Chanel-ish schoenen, razend sexy bralettes en nog zesendertigduuzend andere dingen en natuuurlijk is ze ook nog eens superwalgelijk dun en ik niet. Maar dat moet ik loslaten. Loslaten! Goed, terug naar wat ik zeggen wil: ik merkte dus laatst dat ik ook een Wedgie en ook Chanel-ish schoentjes aan het bestellen was. Wat al best een dingetje is natuurlijk, maar de dag erna maakte ik het nog iets erger en deed ik, even rustig ademhalen nu, de Chanel-ish schoenen zelfs aan naar de redac.

Echter. Onderweg maakte zich een afschuwelijke twijfel van mij meester. Stond ik op het punt een bijster belangrijke modecode te breken? Stond ik op het punt gelyncht te worden? Het was echt zo’n twijfel waar je misselijk van wordt, en kortademig ook nog, en dat je denkt: moet ik misschien een kalmeringsmiddel? Maar uiteindelijk vond Elke het alleen maar heel erg leuk dat ik dezelfde schoenen had en maakte het haar allemaal niet zoveel uit, het waren bovendien nogal goedkope schoenen. Wat een opluchting! Wat een euforie! Had ik nu maar eerder geweten dat het allemaal zo erg niet is hè? We kunnen alleen niet terug in de tijd met z’n allen. Maar omdat ik de beroerdste niet ben en omdat ik wil dat niemand van jullie ooit zoiets verschrikkelijks overkomt: de vijf belangrijkste modecodes onder vriendinnen en collega’s.

Modecode 1: Copycatten mag, maar met mate

Je mag best een keer copycatten, maar met mate. Na rondvraag op de redac is de max vastgesteld op één groot ding of twee kleine dingen per jaar. Anders wordt het gewoon irritant en awkward, want iemand doet haar rottige stinkende best om er origineel uit te zien en dan kom jij even in dezelfde items aanzetten. BAM. Vet gemeen. Doe je gewoon niet.

Modecode 2: Copycatten mag, maar niet met te dure en/of te opvallende items

Kopieer niets waar iemand eindeloos voor heeft gespaard. Zo heeft onze Kiki vorig jaar haar ass eraf gespaard voor een schitterend designertasje, maar wat doet een goede vriendin vervolgens? Die nu dus geen goede vriendin meer is? Die laat (een week later) haar tante in Parijs hetzelfde tasje scoren. ‘Hij was nu in de sale!’

”Prima dacht ik, waarom niet, wat ben ik toch een geweldige vriendin”

Modecode 3: Iets lenen mag, maar claim het item niet

Dit geloof je gewoon niet. Ik had dus een collega-vriendin. We werkten samen, borrelden samen, kwamen bij elkaar over de vloer. Op een dag zag ze een jasje in mijn kast hangen. Een nieuw, eno-horm duur jasje dat ik nog niet gedragen had. De collega-vriendin ging helemaal uit haar plaat, en vroeg of ze het alsjeblieft please please please mocht dragen naar een bruiloft aankomend weekend, want dit jasje was de onbetwiste missing link in haar outfit en zonder het jasje ging ze dood. Prima dacht ik, waarom niet, wat ben ik toch een geweldige vriendin, ik ben hier gewoon mensen aan het redden, ik zou een oorkonde moeten krijgen, dat soort dingen dacht ik. Maar! Wat had mevrouw doodleuk aan toen ik die maandag op kantoor kwam? JUISTEM. Ik wist niet hoe te reageren en heb uiteindelijk gezegd dat ze het jasje wel mocht houden omdat het haar zo goed stond. Maar van binnen weende ik, want ze had het jasje bij deze dus keihard geclaimd: iedereen dacht dat het haar jasje was en het was mijn eer te na om het euvel recht te zetten.

Modecode 4: Koop geen items die de ander graag wil hebben, maar niet kan betalen

Een collega was laatst aan het shoppen met haar beste vriendin en stond zich ontzettend te vergapen aan een jas van Max Mara. Het was een klappend duur ding, maar wat was ‘ie móói! Ze kreeg er zowat een rolberoerte van zo mooi als ‘ie was. Maar helaas, het geld was op. Nou, wat er tóen gebeurde, daar lusten de honden geen brood van. De beste vriendin rukte ‘m zo, flats, van de hanger en trok ‘m aan. Hij stond haar piekfijn, liep ermee naar de kassa en tikte zonder blikken of blozen bijna tweeduizend euro af. Wat om meerdere redenen verwerpelijk is. Het is in de eerste plaats zwaar egoïstisch, in de tweede plaats is het een show-off. Je steekt iemand de ogen gewoon uit met je geld. En dat is zó niet chic.

”Dan is het gewoon ronduit nasty als je elkaar per ongeluk expres te snel af bent en het gedroomde item van de ander koopt”

NB. Er is een uitzondering op deze regel: schoenen die om wat voor reden dan ook niet passen, mogen heus door de ander worden aangeschaft. Tenzij de vriendin in kwestie door gevoelige tijden gaat en bij teleurstelling een terugval krijgt van het een of ander. Dan mag het niet.

Modecode 5: Kaap geen ideeën

Vriendinnen praten VEEL. Over relaties, over eten, over werk, over dringend moeten afvallen, over zullen we nog een fles wijn bestellen of nemen we cocktails, over stomme collega’s die met de eer strijken en jawel, over kleren. Over items die al gekocht zijn, maar ook over items die – zodra er geld is – dringend moeten worden aangeschaft. Kijk, dan is het gewoon ronduit nasty als je het gedroomde item van de ander koopt. Voorbeeld. Ons Jet was eens in de ban van een veel te dure designertas. Werkelijk: ze stond ermee op en ging ermee naar bed en liet iedereen plaatjes zien van de goddelijke tas. Ja, ook aan haar zogenaamd-beste-vriendin A., die eigenlijk niks moest hebben van designertassen. Nog geen week later ging Jets telefoon. Vriendin A. was op het vliegveld en had dringend hulp nodig. Over vijftien minuten ging haar vliegtuig, maar nu moest ze dus kiezen tussen de blauwe en de zwarte uitvoering van DE DESIGNERTAS DIE JET WOU HEBBEN. Nou lieve mensen, wat Jet toen voelde – de woede, de walging, de ontzetting, de vernedering – is met geen pen te beschrijven. Dus ik stop nu. Maar je begrijpt, het was de hel en het kwam nooit meer goed met de vriendschap.

Dit was het! Maar ik weet zeker dat ik nog best wat modecodes vergeten ben. Deel jouw codes vooral op Facebook.