Fashion

DE SCHOEN WAAR HEEL MODELAND HET OVER HEEFT

En die May dus ook moest, wou en zou

Ik heb vele theorieën die ik strategisch inzet om een dure (nou ja duur, wat is duur) aankoop goed te praten. Eén daarvan is de geef-veel-geld-uit-aan-platte-schoenen-theorie. Kijk, een schoen met een hak heeft het maar makkelijk. Die heeft als schoen gewoon de wind in de rug. Maar als je als schoen plat geboren wordt, heb je maar weinig munitie om je look een beetje op te kalefateren. Het wordt al gauw waat saaiig.

Voilà, mijn pleidooi voor de duurdere platte schoen die je met haar schoonheid verleidt om voor haar te kiezen en niet voor die fonkelende Choo’s. Vandaar dat ik twee paar espadrilles van Chanel heb. Een bijzonder goede aankoop, want een eenvoudig strandlookje met afgeknipte jeans en T-shirt geven ze meteen een upgrade waar nuffige modemensen van glimmen.

Of die Gucci-sandalen. Eerst dacht ik nog: best veel geld voor een sandaaltje, maar little did I know. Ze zijn van de klassieke Gucci-stof (geïnspireerd op de singel onder een paardenzadel en dat was trouwens niet omdat Guccio Gucci zoveel met paarden had, maar omdat hij wist dat zijn clientèle paarden reuze chic vond) en het klassieke paardenbit is zo’n subtiele chicmaker dat ik er vorig jaar lachend de hele zomer op rondwandelde. Het was ook wel eens lekker om vooruit te bewegen in plaats van omhoog en mijn lief vond het voor de afwisseling ook wel zo prettig dat ik niet aan zijn arm bungelde als gevolg van de weinig ideale combinatie van de Italiaanse keitjes en mijn killerheels die hun bijnaam wel heel letterlijk namen.

Toen ik Lizzy van der Ligt zag met haar te leuke Miu Miu-ballerina’s wist ik wat me te doen stond. Kopen. Ze kostten weliswaar een serieuze 550 euro (iets wat ik bijna niet hardop tegen mijn geliefde durfde uit te spreken), maar ze waren plat en à la mode, dus elke euro was volledig verantwoord. Bovendien schreeuwden ze mijn naam, want vroeger versleet ik meer uren aan de barre dan aan de bar, dus het was ook een leuke verwijzing naar dat wat ik (ooit) was.

De schoenen werden bezorgd (na een stevige stresssituatie waar je hier meer over kunt lezen, had iets te maken met leeftijd) en ik deed ze meteen aan. De modemeisjes op kantoor klapten en zelfs manlief begreep het. Toen moesten ze de ontgroening van moeders op het schoolplein doorstaan. Weinig applaus. En één kwam zelfs op me af met de vraag ‘of ik me er wel van bewust was dat ik mijn balletschoenen nog steeds aanhad’. Ik vertelde de uitkomst van de reacties aan modemoeder Harriet Calo en als altijd sprak ze wijze en verlossende woorden. “Mode gaat erom dat er altijd wel iemand is die het niet helemaal begrijpt.”

Zie je wel, toch een goede aankoop.