Fun & Famous
DEEL 1
Het leed dat je vliegtuig missen heet
Voordat je dit verhaal begint te lezen, moet je een paar dingen weten. 1. Ik heb een ongelofelijke hekel aan te laat komen en ben meestal een uur te vroeg in plaats van twee minuten te laat. 2. Haasten is zo niet mijn tweede naam. Dat is dus de reden dat ik punt 1 altijd aanhoud. 3. Ik had al een half jaar niet gesport, dus mijn conditie is verschrikkelijk. 4. Ik ben eigenlijk altijd heel erg goed in plannen, dus ik vraag me echt af wat er zo ontzettend verkeerd gegaan is.
16.30 uur – Het inpakken van de koffers. Handbage. Het inpakken dus.
Daar beginnen we. Want er is iets enorm misgegaan. Lilian en ik hadden er een waanzinnige paar dagen Londen opzitten. Het waren een paar hysterisch drukke dagen en die sloten we ook hysterisch af. Na een bezoekje aan Jo Malone op Regent Street kregen we een WAANZINNIG cadeau mee naar huis. Twee parfums die je dus alleen in Regent Street kunt krijgen en ook nog twee bodycreams. Al was het volgende punt (verdomme): we hebben alleen handbagage mee en de cadeaus waren volverpakkingen. Gelukkig was daar iemand in hetzelfde hotel (dit was onze geluksvogel, deze meneer gaat echt als geluksvogel door het leven) die óók naar Amsterdam ging. Zelfde vlucht en wél met ingecheckte koffer. Dus daar brachten wij onze bodycreams bij onder. Maar we hadden meer. Flink geshopt bij Victoria’s Secret bijvoorbeeld, waar we ook los waren gegaan met de beautyspulletjes. Oké, en misschien soms wel iets meer dan 100 milliliter, maar daar waren we in een vlaag van verstandsverbijstering bij het trekken van de creditcard niet mee bezig. En daar dachten we ook niet aan toen we onze Jo Malone-lievelings bij meneer geluksvogel in de koffer stopten.
En dus zaten we midden in de lobby van Citizen M onze koffers in te pakken. Handbagagekoffertjes. En daar moesten twee lege dozen Jo Malone in (die zijn namelijk zo enorm instagrammable én interieurmateriaal). Dit duurde zo’n 25 minuten. Best heel lang dus. We besloten de dozen én al het beautyspul (lees: Victoria’s Secret-souvenirs, lees: toilettas Lil, lees: toilettas Jos) bij Lil erin te doen, en ik werd chef elektronica met allemaal snoeren en twee laptops in mijn koffertje. Leek ons verstandig het zo op te delen.
17.05 – Metro
Oké, we gaan door. We pakten twee haltes metro om vervolgens op de trein te stappen. Nu moet je weten dat we al een halfuur later dan gepland het hotel uitliepen en dus ietwat haast hadden. Ook moet je weten dat het niet echt meewerkte dat we twintig minuten van metro naar trein moesten lopen. Twintig minuten die niet waren ingecalculeerd. Verder moet je weten dat we met een drie-dagen-pas reisden, waar dus één pond op miste. Moesten we dat ding ook nog eens opladen. Je leest het: dertig minuten vertraging op dit moment. Plus die dertig minuten inpakvertraging in het hotel: we zitten inmiddels op een uur.
Oh ja. Voor de goede orde: het vliegtuig vertrekt om 19.55 uur.
17:40 uur – Nagels bijten in de trein
Goed. Gerend (op een tempo van zo’n dertig kilometer per uur, waardoor we opeens dachten Keniaans bloed in ons te hebben). Trein gehaald. Maar heel rustig in de trein zaten we niet. Want die trein had een slakkengangetje waarbij we zelfs kruipend nog sneller waren geweest. En met dat slakkengangetje zouden we dat vliegtuig dus missen. Problematisch punt. We konden er alleen niet meer uit en zaten vast in een trein. We bleven maar tegen elkaar zeggen dat we rustig moesten ademen en we er ‘toch niks meer aan konden doen’, maar ondertussen knabbelden we de lak van onze nagels en hebben we een heel doosje Tic Tacs in één keer achterover geslagen.
19.10 uur – Hallo vliegveld!
Na anderhalf uur kwamen we aan op het vliegveld. Normaal gesproken zou het ritje 45 minuutjes duren, maar wij waren er dus de dubbele tijd mee kwijt. Dat vertelde een Chinees vrouwtje naast ons en toen wisten we zeker dat er echt iets was misgegaan. Maar we waren er. Hè, pfoe pfoe, zucht zucht. We hadden 1,5 uur de tijd gehad om uit te puffen van onze marathon in drie minuten, dat we wel weer klaar waren voor een verse sprint.
De deuren waren nét open, we renden de trein uit en zagen een compleet lege hal. Oké, niet compleet leeg, want we zagen welgeteld één vrouwtje zitten. “Oh sorry! You’re in the wrong terminal. You have to go to the south.”
19.18 uur – De shuttle
We zaten in de shuttle naar de south terminal. Duurde twee minuten. Misschien wel de meest stressvolle twee minuten van ons leven. De omroepmeneer tetterde namelijk in ons oor hoe hard de shuttletrein wel niet ging en kregen daarna een kalmerend muziekje te horen, maar dat alles werkte totaal niet. Wij stonden namelijk alweer als een soort struisvogels bij de ingang om nog harder te rennen naar de vertrekhal.
19.20 uur – Van shuttle naar vertrekhal
Hell yeah. Die hadden we dus heel heel snel gevonden. We renden heeeeel hard naar de douane waar we eerst aan het klooien waren met de boardingpassen. Die hadden we namelijk niet geprint en dus moesten we op één telefoon de passen tonen. Dat lukte niet tegelijk en moesten dat daarom na elkaar doen en zo hadden we alweer twee minuten verspild.
19.23 uur – Douane
En nu lijkt het mij beter dat ik dit morgen verder ga tikken. Want dit is gewoon een lang verhaal aan het worden waar nog heel heel veel cliffhangers komen. We zijn nu nog maar bij de douane. Je weet inmiddels dat we een koffer vol volverpakkingen beauty hebben en als je een beetje één en één is twee doet, weet je ook dat dat nog wel wat probleempjes gaat opleveren. Dus morgen ga ik je meer vertellen. Tot dan!
(denk hier nu een cliffhanger, een spannend deuntje en twee oververhitte, rood aangelopen dames bij, en het overtreft alle zomercliffhangers van Goede Tijden Slechte Tijden bij elkaar).
