Fashion

DRAAG JE HAKKEN? DAN SNAP JE DEZE ELLENDE

Het leven bestaat uit vallen en opstaan. Weet jij, weet ik. Waarom het aspect VALLEN dan altijd precies moet komen op het moment dat je prachtig nieuw schoentje aanhebt is me een raadsel. Ik neem jullie mee in mijn misère van deze ochtend.

Iedere ochtend loop ik naar het station. Dat is best een end op hakken en daarom trappel ik naar de trein op flatjes, waarna op kantoor De Grote Schoenenswitch plaatsvindt. Noem me een pussy, maar echt, mijn voeten (en hakken die vooral niet op vieze stations willen staan) zijn me dankbaar. Deze ochtend was alles anders. Stagiair Jennifer en ik staan op het station. Om foto’s te maken voor bij een postje. Hell no dat ik op mijn foute panterflats op de kiek word gezet, dus vond de switch plaats op het perron. Ik haalde mijn fonkelnieuwe Dolce & Gabanna-pumps, die ik onlangs bij May zag en ab-so-luut ook moest hebben, uit de dust bag, we maken wat foto’s en daarna zetten we het op een holletje om de metro te halen. Jen op haar witte Vans, ik op een poederroze pump met ‘je t’aime, maman’ op de tenen.

‘Nog een paar seconden te gaan, ik trek een laatste sprint en ineens vlieg ik half over het perron terwijl mijn schoen vast zit IN DE GROND.’

Ik zou dolgraag een slowmotionfilmpje willen waarin je ziet hoe ik probeer te rennen op hakken. Geef me een bak popcorn en ik ben wel een avondje zoet. Goed, nog een paar seconden te gaan voordat die snertmetro ons dist, ik trek een laatste sprint en ineens vlieg ik half over het perron terwijl mijn schoen vast zit IN DE GROND. Huilen. De metro kan me op dat moment gestolen worden, met grote ontsteltenis kijk ik naar mijn linker kindeke van Dolce die met haar slanke hakje muurvast tussen de kier van een stoeptegel zit. Jen begrijpt de ellende maar al te goed. Zelfs een vrouwelijke omstander vraagt of ze versterking moet halen als ik jammer dat het pas de eerste keer is dat ik die f*cking schoen aanheb. 30 seconden staren we reddeloos naar het roze snoepje, dan trekken we VOORZICHTIG aan de hak. Muur- en muurvast. De paniek slaat toe. Omdat we de hilariteit van deze situatie ook nog wel énigszins in kunnen zien, leggen we het hoopje ellende ook nog even vast. Te laat zijn we toch al.

De schade? De onderkant van de hak is redelijk aan gort. En hoe ironisch ook, May is op de eerste dag, met preciés dezelfde pump gigantisch languit gevlogenop straat (ja flared jeans, we kijken boos jouw kant op). Is het toeval? Zijn we vervloekt? Is dit onze straf voor het kopen van te duur schoeisel? Ze waren nog wel in de sale. Iemand,  please, zoek het uit, vertel het me. Dan race ik in de tussen snel naar de schoenmaker (aka intensive care) om mijn kinders te redden.