Fun & Famous

EEN ODE AAN CHRISTINA GRIMMIE

Een jaar of vijf geleden hoorde ik haar stem voor het eerst. Ik was bezig met een van mijn guilty pleasures (YouTube-sterretjes ontdekken) en ineens was ze daar. Christina. Een jong, Amerikaans meisje met een stem met zo achterlijk veel volume dat ik de hele middag heb geluisterd naar haar covers. Op haar pianootje in de slaapkamer, met zwarte pandaogen en belabberde apparatuur. Maar dat deed er helemaal niet toe. Haar stem betoverde me.

Ik ging haar volgen op YouTube. Zag hoe ze haar talent steeds meer ontwikkelde. Duurdere microfoons kocht. Drie jaar geleden kwam ze met een cover van David Guetta’s Titanium die ik wel 450 keer geluisterd met kippenvel. Deze chick kon gewoon niet níet opgemerkt blijven. En dat deed ze gelukkig ook niet. Ik dacht: hè hè eindelijk, toen ik in 2014 hoorde dat ze meedeed aan de Amerikaanse versie van The Voice. Ze werd derde, en ineens kende heel Amerika haar naam. Precies zoals ze had gehoopt. Daarna kreeg ze een platencontract bij het label van Adam Levine, de zanger van Maroon 5. Zelfs Lil Wayne probeerde haar te strikken voor zijn label Young Money Entertainment. Hetzelfde zag ik gebeuren bij Jessie J. Bij Justin Bieber. Bij Esmée  Denters. Artiesten die je volgt op YouTube en die een aantal jaren later totaal zijn doorgebroken (liep iets anders af bij Esmée) zodat je tegen iedereen kan zeggen: ‘Ik zeí toch dat hij/zij groot ging worden.’

‘Zaterdag kwam Sander naar me toe met zijn telefoon, zijn gezicht strak in de plooi. ‘Kiek, eh, dit moet je zien.’’

Ik heb Christina in de loop der jaren aan iedereen laten horen. Mijn moeder, mijn zus, vriendinnen, schoonfamilie. Onder het mom van: je moet eens horen wat voor een talent dit kind heeft, het is níet meer van deze wereld. Ik luisterde haar stem ieder weekend minstens een keer.

Zaterdag kwam Sander naar me toe met zijn telefoon, zijn gezicht strak in de plooi. ‘Kiek, eh, dit moet je zien.’ Ik lees de woorden: The Voice-zangeres Christina Grimmie (22) doodgeschoten. Ik voel mijn ogen nat worden. Is dit echt? Is dit ECHT echt? Het is echt. Een gestoorde fan, ene Kevin James Loibl uit Florida heeft besloten dat Christina niet langer mocht leven. En daarna schoot hij zichzelf dood. De rest van het weekend ben ik boos. Luister ik haar nummer Titanium, waarin de tekst ‘I’m bulletproof, nothing to lose. Fire away, fire away’, gevolgd door: ‘You shoot me down but I won’t fall, I am titanium’ wel ineens een heel dubbelzinnige betekenis krijgt. Ik zie op haar YouTube-accountranddebielen voorbij komen die daar nog grapjes over maken ook. Inmiddels zijn de reacties onder haar video’s thank god uitgeschakeld.

‘Ik heb hier geen woorden voor’

Deze ochtend wordt bekend gemaakt dat Christina de schutter met open armen tijdens de meet & greet heeft ontvangen, omdat ze hem een knuffel wilde geven. Ik heb hier geen woorden voor. Ik kook echt als ik dit soort dingen lees en dan druk ik het nog zacht uit. Maar iemand herdenken met woede is niet juist. Christina’s lichaam is misschien niet meer op deze wereld, maar haar krachtige stem klinkt voor eeuwig, Kevin. Die pak je niemand meer af.

Aangezien er vast mensen zijn die dit postje lezen en denken: wie ís Christina Grimmie eigenlijk? Luister en huiver, mensen. Luister en huiver.