Happy & Healthy

Een ode aan de leukste zus op aard

Zijn jullie zusjes? Écht? Van dezelfde moeder en vader? We krijgen het al ons hele leven te horen. Mijn zus is zo blond als het maar zijn kan, een stuk langer, slanker en heeft jaloersmakende groene kijkers. Ja, we zijn allebei half Indonesisch. Nee, ik ben niet geadopteerd en zij is niet van de melkboer. Dat zou best een sterk verhaal zijn op verjaardagen overigens.

Kortom: Malou en ik lijken niet op elkaar. Ook niet qua karakter. Dat sportieve van haar, die genen, eh, heb ik niet zo. Ik kan me uren concentreren en zij nog geen minuut. Zij is goed in álles wat maar met spelletjes te maken heeft en ik ben de bloedfanatieke loser die heus haar best doet, maar verliest en dan kinderlijk boos wordt. Ik heb tijdens een sinterklaasavond volgens mij een keer een Risk-bord woest schreeuwend door de kamer heen gegooid. Ik word er op verjaardagen nog steeds mee gepest, geen grap. Enfin, ik zit op de juiste koers qua carrière en doe wat ik leuk vind, zij is nog zoekende. Ik kan best een nootje zingen, als zij haar inner Adele omhoog haalt, zijn oordopjes geen overbodige luxe.

Nu denk je misschien: Kiek, waardapiep wil je naartoe met dit zweverige zij/ik-verhaal?
Snap ik.

Het punt is: één ding hebben we onwijs gemeen en dat is onze reislust. En dankzij die irritante fucker gaat ze me verlaten en kan ik het bijna niet aan. Oké oké, verlaten is een groot woord, maar ze vertrekt samen met haar lief Arthur voor een lange tijd naar Australië. Morgen verzamelt de familie zich om te zwaaien -en vooral te brullen- op Schiphol. Nu rest de vraag: met wie maak ik nu Parijs onveilig tijdens Fashion Week? Van wie moet ik nu kleding stelen? Wiens grammarnazi moet ik nu spelen? Wie is nu de Beyoncé van mijn Solange? De Kylie van mijn Kendall? De Nana van mijn Dikkie? (oké, inside joke). De voordelen van het verhaal: ik heb een goede reden om naar Australië te gaan deze zomer, ben nu het lievelingskind thuis (want ja, hé, moet je maar niet emigreren) en waarschijnlijk gaan we hysterische Skype-gesprekken krijgen over de gekke ritueeltjes down under. Can’t wait. Lieve sis, gódver, wat ga ik je missen. En je weet wat ze zeggen hè: “You’ll never know until you go…” – your passport.

P.S.: stuur me selfies met kangoeroes.

P.P.S klinkt dit voor jou herkenbaar? Heb je ook een dierbare ‘verloren’ aan het buitenland? God, wat klinkt dat drastisch trouwens. Bestaat er een zelfhulpboek ‘Hoe overleef ik zonder mijn zus?’ Francine Oomen? Iemand? Mocht je tips hebben om dit een béétje draaglijk te maken, mail me dan op kiki@amayzine.com. Wie weet schrijf ik binnenkort met jullie hulp een artikel met daarin de beste tips. We moeten ons als ‘achterblijvers’ wel een beetje verenigen natuurlijk. Duh.