Happy & Healthy

Geobsedeerd door de hartslagmeter

Ineens was ‘ie daar en kon ik me geen leven zonder meer voorstellen. De hartslagmeter van mijn iPhone. Maanden, wat zeg ik jaren, heb ik dat hartjes-icoon op mijn scherm volledig links laten liggen, maar nu is het (oké, na Instagram, Facebook en Google Analytics (daarop zie ik de bezoekerscijfers van Amayzine)) het eerste wat ik check.

Die hartslag interesseert me niet zoveel, maar deze app houdt precies bij hoeveel kilometer je aflegt en hoeveel trappen je loopt. En sindsdien komt mijn inner Jet op volledig onverwachte wijze naar buiten. De verjaardagstaart van mijn dochter ophalen bij de bakker middenin de stad? Doe ik lopend. Middelste meisje naar zwemles brengen bij dat zwembad zeven kilometer verderop? Op de fiets. Waarom zou je een taxi nemen in New York? Lopen is minstens zo leuk (en prettig side effect is dat je meteen een winkel in kunt springen als je iets van je gading ziet). Ik heb manlief zelfs kunnen verleiden tot het huren van een citybike in plaats van ons te laten vervoeren in een zwarte towncar. De score in New York stond elke dag op 17 kilometer en gisteren op een ontzettend doordeweekse donderdag, lukte het me ook om een slordige tien kilometer af te tikken. Gewoon door de fiets te pakken. Of de oudhollandse benenwagen.

”Thuis gris ik de iPhone uit de vingertjes van mijn eveneens verslavingsgevoelige dochter en loop ik met mijn Jérôme Dreyfuss crossbody rond te trippelen”

Nadeel is dat mijn licht verslavingsgevoelige kant bezit van me neemt. Thuis gris ik de iPhone uit de vingertjes van mijn eveneens verslavingsgevoelige dochter en loop ik met mijn Jérôme Dreyfuss crossbody rond te trippelen. Een uurtje thuis zijn al gauw een slordige negen trappen, moet je weten, en die tellen keihard mee in je dagoverzicht, moet je weten.

Op kantoor is mijn bureau zo’n zestig meter verwijderd van de voordeur en van de wc. Vond ik vroeger bloedirritant, maar tegenwoordig spring ik als eerste op als een koerier een pakketje komt brengen en spaar ik mijn plasjes niet meer op zoals vroeger, maar huppel ik bij de lichtste aandrang naar het kleine kamertje. Alles in gezelschap van mijn mobieltje natuurlijk.

Probleem is dat ik alles onder de tien kilometer tegenwoordig te min vind. Vandaag moet mijn dochter zwemmen in een dorpje dat zo’n zeven kilometer van ons huis ligt. Sowieso op de fiets. En natuurlijk neem ik vanavond geen taxi naar het station. Het idee zeg. Alles zet ik in om minstens die tien kilometer per dag te toucheren. Ik heb gehoord dat wandelend vergaderen ontzettend aan de hand is. Dus lieve collega’s, ik zou die Loubies maandag maar lekker thuislaten. Wandelen is het woord. Amen.