Happy & Healthy

Het mijn en dijn van pijn

Ik lees bijna elke dag een krant. Maar nog voor ik me op het koppensnellen op de voorpagina en het lezen van achtergrondverhalen stort, weet ik tegenwoordig al zo’n beetje of er een Grote Gebeurtenis heeft plaatsgevonden in de wereld. En dat weet ik uitsluitend door een blik te werpen op Instagram.

Elke rampzalige gebeurtenis in de afgelopen paar jaar heeft z’n eigen hashtag en z’n eigen plaatjes gekregen. Niks mis mee, je kunt je medeleven tonen of uiting geven aan je ongeloof, verdriet of woede over zoveel onrechtvaardigheid, maar soms denk ik dat je ook best je mond kunt houden. Volkomen ongenuanceerde uitspraken zijn natuurlijk sowieso stom en onzinnig, maar het lijkt weleens of mensen willen pronken met andermans leed.

Ik geef een paar voorbeelden. De schoonzus van een collega postte na de aanslag op de redactie van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo bijvoorbeeld dat ze ook Charlie was, huilde om Parijs en dat de stad ondanks deze gebeurtenis nog steeds een van de mooiste ter wereld was. De beste vrouw was nog nooit van haar leven in Parijs geweest of had zelfs maar de périphérique rond de wereldstad bedwongen, dus het leek mij dat ze over de schoonheid van de stad weinig kon zeggen. Het Hebdo-magazine kende ze evenmin – en toch huilde heel haar hart.

Of neem volkszanger Gordon, die onlangs ternauwernood aan het bloedige drama in Nice was ontsnapt; hij had eigenlijk Quatorze Juillet daar willen vieren, maar was niet gegaan, deelde hij op Facebook. Onze Gordon! Bijna! Troost die jongen alsjeblieft!

En ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik heb dus echt zo veel kennissen die een kennis hadden wiens broer, zus, oma, vriend of kennis in het neergeschoten toestel van vlucht MH17 zaten. Het was ze stuk voor stuk niet in de kouwe kleren gaan zitten dat de kennis van de broer van hun vaders collega omgekomen was. Really?

Wat is dat toch, dat mensen groot wereldleed naar zich toetrekken en zichzelf focuspunt van het verdriet proberen te maken? Gaat dat om aandacht? Is het een kwaaltje van de millennials, die zichzelf altijd als middelpunt van het universum zien, zoals vaak gezegd wordt? Of is het mens eigen, medeleven willen om iets dat hen niet direct aangaat? Gewoon, om het medelijden, de bekommernis? Ik weet het niet, moet ik je eerlijk bekennen. Wie hierop wel een pasklaar antwoord heeft mag het zeggen.

Vergeef me dat ik al dat vermeende medeleven en het ik-was-er-bijna-bij met een plaatje-praatje op social media een sterk staaltje ramptoerisme vind. Steun betuigen alla, en ook ik begrijp dat sommige van de recente aanslagen gezien kunnen worden als een aanval op onze vrijheid, maar kunnen we alsjeblieft niet meer doen alsof we zelf hoogstpersoonlijk slachtoffer geworden zijn, terwijl dat niet het geval is? En onszelf of ons aandeel niet groter maken dan het is? Al is het maar omdat het zo oneerbiedig is naar de werkelijke slachtoffers, naar de mensen die echt lijden. Die hebben pas pijn.

Geschreven door Kalinka Hählen