Happy & Healthy

IK EET GEEN SUIKER MEER EN DIT IS WAT ER GEBEURDE

Tja, toen had ik vorige zomer opeens iets dat op een maagzweer leek, zo’n kwaal die mij passender scheen voor corpulente vijftigers met een dikbetaalde stressvolle baan in de makelaardij. Helemaal niet om gevraagd, toch gekregen. Weinig aan te doen, een beetje rust nemen en uitzitten was het devies. En: geen koffie, geen zwarte thee, een hoeveelheid vet waar een mens nauwelijks gelukkig van wordt en maar een pietsie kruiden. Ik in foetushouding op de bank, verongelijkt piepend en jammerend over het afgrijselijke leed dat mij hier aangedaan werd. En dat zonder één zondebok om als hoofdschuldige aan te wijzen, zo’n lul om al je woede eens lekker op te botvieren.

Een week, weken, maanden gingen voorbij zonder verbetering: ik bleef vreselijke pijnscheuten in mijn maag voelen, werd misselijk van nagenoeg elke maaltijd en ik bleef boeren dat het een lieve lust was. Burp. Burp. Burp. De godganse dag door! Echt, ik kan niet in woorden uitdrukken hoe horrible dat is. Tijd voor straffe maatregelen.

“Jongen, heel Nederland ligt aan een stationair doorronkend suikerinfuus kan ik je vertellen”

Komt deze vrouw bij de dokter, blijkt een heel vervelende bacterie de boosdoener van al het reeds geleden leed. Niks geen maagzweer. Een potje antibiotica scheelde al een paar slokken op de borrel, maar het leeuwendeel van mijn langzame maar zekere genezing bleek een ander eetpatroon. Ik moest met onmiddellijke ingang suiker laten staan. Suiker! Mijn lieve precious witte vergif! Dat heerlijk zoete troostende spul waar ik zo verliefd op ben! Je mag de boodschapper niet neerschieten, maar een klein kielhaaltje of vierendeeltje voor mijnheer den dokter leek mij een gepaste straf voor het brengen van zulke onheilstijdingen.

Eenmaal gewend aan het idee zag ik het zonnig in hoor: ik drink sowieso geen frisdrank en ik kook niets uit pakjes maar maak alles zelf. Dat ene Snickertje per dag laten liggen moest niet al te moeilijk zijn, toch? Nou wel, dus. En ik bleek mezelf ongemerkt wel vaker te belonen met een suikertje hier en daar: thee met honing om de dag te beginnen, dropje tussendoor, stapeltje gemberkoekjes als morning treat, kwaliteitschocolade bij de thee met honing rond een uur of vier ’s middags, avondhapje boterkoek, wentelteefjes met fruit en basterdsuiker in het weekend… Mijn suikerinname bleek eindeloos. Verdomme. En ik was zo blissfully unaware.

“Ik droom van dansen met een suikerspin en majorette spelen met een pijp kaneel”

Afijn, het lukt me nu aardig om mijn geliefde suiker los te laten. Ik snoep nauwelijks nog – met een terugvalletje eens per maand, dat wel – en ik let zoetjesaan vrij aardig op wat er aan suiker in andere voedingsmiddelen zit. Jongen, heel Nederland ligt aan een stationair doorronkend suikerinfuus kan ik je vertellen. Reken koek, snoep en de obvious suspects niet mee, en dan heb je altijd nog dingen als ketchup, mayonaise, crackers, bacon, bouillonblokjes en meer producten waar onverwacht een smaakvol stootje suiker in zit. Ik kan wel janken.

En het rottigste aan dit hele verhaal: ik voel me duizend maal beter. Geen scheurende maagpijn, geen geboer, nauwelijks nog misselijk. En megaveel minder hoofdpijn. En een paar kilo afgevallen. En meer energie. En had ik al gezegd dat ik me zoveel beter voel? Gewoon weer meer mezelf? Rottig ja, want inwendig huil ik om alle mooie momenten die suiker en ik nog hadden kunnen hebben samen. Ik droom van dansen met een suikerspin en majorette spelen met een pijp kaneel. Van gomballen, Roald Dahls nisjnobbelers, gumglotters, duivelsduizels en opstijglimonade met prik. Maar ja, je duizendmaal beter voelen is ook wat waard, niet? Probeer het maar niet, afzwaaien van suiker. Het zal pijn doen.