Happy & Healthy

Is er leven na de likes?

Ik kan er nu even een paar zinnen om heen gaan zitten draaien, maar daar heb ik geen zin in. We gaan het kort maar krachtig houden vandaag! Ik ben verslaafd aan mijn telefoon. En dan met name aan likes. Aan de likes die ik krijg voor de blogs die ik schrijf, maar ook aan de likes voor dingen die ik op Facebook en Insta zet. Geef me een like en ik ben blij, geef me tien likes en ik geef mezelf een schouderklop, geef me honderd likes en ik ga uit mijn plaatje, hiep hiep hoera.

Zo, dat is eruit. En dat lucht al op! Een deel van het probleem is het probleem onderkennen heb ik altijd geleerd, en je ziet: ik onderken dat ik een probleem heb. Om te laten zien dat ik echt niet zit te overdrijven, dat ik het écht niet over zomaar een miezerig obstakeltje in mijn leven heb, zal ik nu wat dagelijkse situaties schetsen waaruit blijkt dat het best wel erg gesteld is met mij.

Situatie 1: Ontwaken

Het eerste wat ik ’s ochtends doe, let wel, het állereerste, is dus niet mijn vriend of mijn kinderen een kus geven, maar mijn telefoon pakken en kijken wat er op Facebook is gebeurd en of er nog nieuwe likes zijn of comments op mijn blogs of Facebook- of Instagram-posts. En tot ik de deur uit ben kijk ik volgens mij wel vijftien (!) keer. Op de wc, tijdens het ontbijten, tijdens het aankleden, ja, ik kan er ook niks anders van maken. En weet je: als ik de kinderen naar het kinderdagverblijf heb gebracht en op de fiets stap naar het werk, dan check ik ook nog doodleuk 15 keer, want dan heb ik daar eíndelijk eens even lekker de tijd voor. Op. De. Fiets.

Situatie 2: Kamperen

Ik heb een stacaravan op camping Bakkum en daar is het bereik echt mega superslecht. Nou. Dan zou je toch denken dat ik van de gelegenheid gebruik maak en heerlijk off the radar ga zitten zijn, maar mijn verslaving is zo hardnekkig dat ik volgens mij wel dertig keer per dag probeer (!) of ik Facebook kan laden of Insta, en anders toch maar weer Facebook of de app van Amayzine. Ik ben echt tergend hardleers, iedere keer opnieuw hoop ik dat het lukt, en iedere keer als ik online kom ben ik trots dat het is gelukt. En als ik er een like of wat bij zie of ik lees een leuk commentaartje, dan voelt het alsof ik een cadeau heb gekregen. Een duur sieraad ofzo. Ja, ik vind het zelf ook echt erg, maar het is zo. Bovendien is het wel écht lekker om het gevoel van dure sieraden te krijgen als je op een camping staat, want als je gaat kamperen, dan voel je jezelf allesbehalve chic en duur en sieraadachtig.

Situatie 3: In het OV

Als ik in de tram zit, of in de bus, of in de trein, dan probéér ik wel eens niet op Facebook te kijken, want eigenlijk vind ik iedereen die maar op zijn telefoon zit te staren in het openbaar vervoer maar pathetic. Dan denk ik dingen in de trant van: godskanonnen, wat een trieste peoples hier in de tram zeg, zo moeilijk is het toch niet om die telefoon op te bergen. Maar vervolgens lukt het me dan echt maar twee minuten. Vóór ik het weet zit ik geheel automatisch toch weer met mijn hand in mijn broekzak te voelen naar mijn foontje. En als ik ‘m daar niet voel, dan stopt mijn hart altijd even, hebben jullie dat ook? Dan begin ik echt als een maniak overal te zoeken om ‘m vervolgens in mijn andere zak te voelen. En dan voelt het alsof ik een diamant gevonden heb.

Situatie 4: Tijdens een rotdag

Als ik een rotdag heb gehad in real life, maar ik heb wel heel veel likes gescoord op mijn nieuwste stukje, dan ben ik die hele rotdag EVENTJES vergeten. Dan voel ik me totally in control with my life en ben ik tot grote dingen in staat.
Ik weet even niet tot wat voor grote dingen, maar dan zeg ik: vul zelf maar in, je kunt vast wel iets verzinnen, als het maar iets beroemds is, dan ga ik even door met dit stukje.

Alle gekheid op een stok: de laatste tijd voel ik me steeds viezer onder deze verslaving. Omdat ik ook wel zie dat het me in the end niks wezenlijks oplevert (hoewel het heus fijn is te weten dat mensen je blogs graag lezen). Ik zie dat ik veel mooie waardevolle dingen in het échte leven niet mee krijg. Ik heb daarom zelfs al een keertje geprobeerd af te kicken, door mijn telefoon op GRIJSTINTEN te zetten. Een befaamde truc. Maar ik moet dus toegeven: dat is dus toch nog grandioos mislukt. En dat is best heel erg: nu ben ik officieel een van de peeps die vergroeid is met haar telefoon. Ik vraag me oprecht af: kom ik er ooit vanaf? Of is dit mijn nieuwe leven geworden? Is dit óns nieuwe leven geworden? Is er leven na de likes?

Wordt vervolgd.