Happy & Healthy

KILL THEM WITH KINDNESS

Sta je op je zondags in de rij voor de servicebalie van Albert (we laten even in het midden waarom ik daar stond), ben je getuige van een klassieke supermarktrel. Maar écht, een eenzijdige bitch fight waar je helemaal van je à propos van raakt. Eerlijk… Wie heeft er op zondag nou serieus haast? Ik niet. Dus als er dan iemand voorpiept, dan zucht je een keer met een volume waarvan je zeker weet dat de voordring(st)er het hoort. Klaar is Keesie. Nou, deze zondag verliep dat íetsjes anders.

‘whoohoo, kill them with kindness’

Je moet weten dat de servicebalie in kwestie soms wat onduidelijk is. Een boodschappenkar op links, een losse kraslotenkrasser op rechts en nog een tout pick-up-point-familie in je nek. Zo ook deze middag, dus ik stond rustig te soezen tot de kassajuf me bij mijn positieven zou roepen. Een dame plantte een vrolijk herfsttafereel in glazen pot op de balie om af te rekenen. En daar was de boodschappenkar op links (die rechtmatig aan de beurt was) het niet mee eens. Ik heb nog nóóit een vrouw (dame kan ik ’t niet noemen) zo agressief zien doen om zo’n futiliteit. De voorpieper schrok zich het leplazarus en ik zag meteen dat dit een gevalletje oprecht-niet-in-de-gaten was. Ze stamelde een excuus, stapte zo snel als ze kon aan de kant om de vrouw met rode vlekken in haar nek voor te laten. Maar dat was niet genoeg. Nee, de boodschappenkar op links bleef haar uitmaken voor heel veel vieze dingen. ‘Waarom reageert u zo heftig?’, vroeg de lievige, onwetende voorpiepster. Geen reactie. De meisjes achter de balie redden de dag door nog een kassa open te gooien en de tierende vrouw à la minute te helpen. De winkel uit om precies te zijn. Ik stamelde nog wat beduusd tegen het opgewonden standje dat het nogal overdreven was (met risico op een knal op mijn kaak), gaf de dame voor me een complimentje over dat ze zo aardig bleef en lachte wat naar de baliemeisjes. En toen zag ik het; de lieve vrouw met herfstig potje was zó geschrokken dat ze huilde en bijna drie keer de verkeerde pincode intikte. De baliemeisjes zeiden bemoedigende woorden, sloegen een arm om haar heen en ook ik probeerde haar een beetje op te beuren. Maar het hielp niet echt, want de dame vluchtte de winkel uit.

‘Waarom reageert u zo heftig?’

Waarom, maar waaaaarom doet iemand zó onaardig? Ik snap dat niet. Ook ik erger me heus aan de voordringende mensch in het leven, maar dan trek ik een verbaasd smoeltje en roep ik in diezelfde stand dat ik dacht dat het mijn beurt was. Of ik zeg niets, want die ene minuut maakt geen mallemoer uit als je toch al te laat bent. En als je er al iets van zegt en een voorpieper reageert zoals deze bewuste dame, dan wil je haar eigenlijk alleen maar knuffelen. In gedachten riep ik ook ‘whoohoo, kill them with kindness’, want dát deed ze. En dat vind ik knap. Eigenlijk vind ik deze lieve voorpiepster een voorbeeld van hoe het ook kan. Ik ben geen brave hendrik, want in het verkeer zijn alle wegmisbruikers de mijne. Maar de opgewonden boodschappenkar op links kan nog wat leren van hoe deze dame met herfsttafereel in pot op haar reageerde. Net als van Alberts servicemeisjes, want die kunnen bij mij niet meer stuk. Kill them with kindness, dát ga ik vanaf nu dus ook proberen. En een hele dikke knuffel voor mijn lieve, onwetende voorpiepster: je rockt.