Mannen en Marant

EN WAAROM HET NOOIT

IETS ZAL WORDEN

Ik schreef hier al de bemerkingen van mijn man over mijn tweejaarlijkse Isabel Marant-aankopen. “Heb je weer een Peruaanse lap van Isabel Marant gescoord?” “Eigenlijk is het gewoon een vierkant stuk stof met een gat erin.” Hij heeft gelijk natuurlijk, maar toch moet, wil en zal ik ze elke keer weer kopen.

En het regent ook complimentjes want wij vrouwen, wij begrijpen Isabel dan weer bijzonder goed. Ondanks mijn grote liefde voor mijn items, wil ik nog wel eens iets kwijt raken. Chaneltas, pumps van Claes Iversen, altijd weer mijn vulpen en nu ook al een tijdje mijn Chanel-sweater zijn gone fishing maar ik weet niet waar.

Verheugd was ik dan ook toen Jet in de groepsapp riep dat ze iets van mij had gevonden dat ik al heel lang kwijt was. Wat is het? Wat is het? Antwoordde ik. Is het mijn Chaneltrui? Mijn lievelingsbh met leopardprint? Of toch die gele pumps van Fendi? Zeg het!

“Het is je Isabel Marant-capeje, May. Antwoordde Jet. Geen idee hoe het bij me terecht is gekomen, maar ik kwam het tegen toen ik mijn verhuisdozen aan het uitpakken was.”

Ze ging nog even verder. “Ik denk dat je hem wel even moet wassen, May.” Wat bleek? Haar boy had ‘m eerst in de prullenbak gegooid maar bij nader inzien nog even naar de stof gekeken. Die kon ‘m wel bekoren dus hij plukte het (vierhonderd euro kostende) lapje tussen het vuilnis uit. “Jetje, dit gooi ik toch niet weg hoor. Deze stof is echt perfect om je schoenen mee te poetsen.”

Het is maar goed dat Isabel Marant haar eigen Jerome Dreyfuss heeft want verder zijn er weinig mannen te vinden die haar echt heel goed begrijpen.