Mays mislukte holiday

Zoals ik hier al schreef ging ik dus naar de Duitse bergen en kreeg ik ineens een koudealarm van mijn vader doorgeappt. Meteen begreep ik weer waarom ik al zo lang niet op wintersport was geweest…

Is normaal de koffer pakken voor vijf al best een klus, met de wintersport wordt de dosis stress verdubbeld. Warme outfits voor overdag die echt bijna onmogelijk toonbaar zijn te krijgen (al heeft Simone hier best wat goede tips) en dan voor ’s avonds nog een gezellig pakje voor tijdens het diner. In hotels in wintersportgebieden is het namelijk altijd een tropische 27 graden. Net zoals ze het in New York hoogzomer fijn vinden om de hotels en restaurants naar 18 graden te airconditionen. Dat heet dan luxe, maar ik vind het razend irritant, want dat betekent extra outfits.

En nu kwam er ook nog eens een NYE-feestje bij waar ik minstens twee outfitopties voor nodig had. Maar goed, de Kadjar van Renault die ik voor de gelegenheid mee mocht nemen heeft een dubbele en geweldig ruime kofferbak dus, het lukte om alles mee te nemen.

Maar wat bleek eenmaal in de Duitse bergen… Geen sneeuw. En geen kou. Waardoor we het de hele week moesten doen met die paar setjes die eigenlijk voor ’s avonds waren bedoeld. Sterker, ik heb het grootste deel van de week in mijn badpak rondgelopen omdat we bij gebrek aan skimogelijkheden onze toevlucht zochten in de goddelijke spa en het beeldschone binnenzwembad. Dat laatste is trouwens een nieuwe fantasie geworden, maar dat even terzijde.

Het goede nieuws is dat ik heerlijk vijf dagen bij de mijnen was en weer ouderwets 24 uur per dag mijn ouders om me heen had. Mijn moeder werd zeventig, vandaar dit uitje. En ik heb zowaar weer skilust gekregen door die bergzichten. Bovendien is het enorm à la mode sinds Karl Lagerfeld de Tiroler look heeft omarmd in zijn Métiers d’Art-collectie voor Chanel. Dus Tirol, even wat sneeuw verzamelen en we komen eraan.