Travel &  Hotspots

May’s Ibiza Diary

Dag acht van de, vind ik zelf, ontzettend verdiende vakantie op Ibiza en ik heb een unicum te pakken. Als ik op Instagram kijk, zou ik elke minuut uit het niets een bekende tegen moeten komen, want het wemelt van updates van vrienden en vage kennissen die binnen een straal van tien kilometer om ons heen dartelen, maar spontane ontmoetingen zijn er nog niet van gekomen. Ik zou dus ongewassen en ongekamd de straat op kunnen gaan, maar ja, zul je net zien dat dan ineens Doutzen voor mijn neus staat.

Dat we misschien niet de hele vakantie willen ons-kent-onzen, betekent niet dat we het niet leuk vinden om vrienden te zien. Dus hebben we onze vrienden C en A uitgenodigd voor een lunch. Zo’n lunch waarvan je van tevoren trouwens al weet dat hij naadloos overgaat in borrel en diner. Als er een award bestaat voor serieel wijn drinken zonder echt dronken te worden, hadden wij ‘m dus keihard gewonnen. Ik heb er van schrik de volgende dag niet van gedronken. Nou ja, tot 19.00 uur ’s avonds dan. Want toen kwamen we dus wel ineens onverwacht iemand tegen die we kenden en dat moest gevierd.

Bovendien hadden we net alle vier een jurk uitgekozen wat ook reden was om het glas te heffen. Op Ibiza vind je overal leuke winkeltjes met tassen, kaftans, gehaakte bikini’s en meer van dat. Ik word er bizar hebberig en gretig van, omdat alles ‘bohemién’ en ‘laat het los, laat het gaan’ ademt.

De kralenketting met veertjes moet mee, dat hoge hoedje ook en die zelf geborduurde sjaal natuurlijk ook. Dochters dansten door de kleedkamers en behingen zichzelf met armbandjes en een ketting waar doodleuk een prijskaartje van tweehonderd euro aan hing. Het werd tijd om in te grijpen dus ik liep, volledig behangen met alle winkelwaar, naar het terrasje waar mijn lief in een goed gesprek was met zijn gin-tonic.

Hoeveel hoedjes ik inmiddels had, was vraag 1. Goed, hoedje legde ik terug. Ketting mocht blijven, net als de armbandjes van de meisjes. Toen de sjaal. Prachtig was ‘ie, vond mijn lief ook. Maar ik voelde een ‘maar’ opborrelen. “Maar”, zei hij (ik wist het, ik wist het), “die sjaal is net als een glaasje Hierbas, de lokale likeur. Lekker, heus, maar op Ibiza.”