MAY’S PARIS DIARY

Ik lig in mijn bedje een heerlijk Amélie-moment te hebben. Uitkijken over duizend Parijse daken en me al die verhalen voorstellend die zich daaronder afspelen. Hoe verliefd ik ook ben op New York en de modeweek daar en hoeveel ik ook hou van Milaan, in Parijs is het echt de eredivisie van de mode.

Het kostte me wat moeite om hier te komen. Om 07:30 uur stond ik al met mijn koffertje op Schiphol, had ik een koffietje gehaald bij Starbucks en een vers blaadje voor onderweg. Lang verhaal kort: trein reed niet. De eerste pas weer over drie uur. Dan maar weer even naar huis om eieren te koken en kinderen te knuffelen.

Drie uur later. Zelfde verhaal. Maar om 11:30 uur zou hij wel rijden, vanaf Amsterdam Centraal en niet vanaf Schiphol waar ik was. Dus met de trein naar CS waar ik precies de Thalys zag wegrijden toen mijn trein op het perron aankwam. Vond ik ook supersympathiek van de firma Thalys.

Daarna bleek de volgende trein niet te rijden, maar om 13:17 uur, jawel hoor. Toen zat ik erin. Het goede nieuws was dan wel dat het bij aankomst in Parijs al ontzettend wittewijntijd was…

Eerste stop was de show van Esther Dorhout Mees die daar toch maar showde als Nederlandse in Parijs. Toen ik het haar zag (vlechten die als hoorns op het hoofd stonden), wist ik meteen weer waarom Hester Wernert Hairstylist of the Year is geworden. Wat een artiest.

Na de show wilden we eten bij onze favoriet La Société. Gereserveerd hadden we niet, dus dan zit er maar één ding op. Met een zeer zelfverzekerd smoelwerk naar binnen lopen en zeggen dat je gereserveerd hebt op naam van Von Furstenberg. Of Swarovski of De Beers of iets dat klinkt als rijk en machtig. En ja hoor, dan worden er verder geen vragen gesteld, vliegen de deurtjes open en krijg je een prachtige tafel.

Omdat we wat restaurants betreft vrij moeilijk uit onze comfortzone te duwen zijn, ontbeten we in Café de Flore om daarna snel naar een presentatie van Avelon te gaan. Avelon blijft een van mijn favoriete Nederlandse merken en heeft weer een wintercollectie waar je van watertandt.

Door naar Paul Smith waar sir Paul Smith himself ons opwachtte en onze koude handen warm kuste. Hij heeft (niet verder vertellen) in de Céline-fabriek tassen laten maken en daar heb ik er geloof ik zomaar eentje van besteld.

Voorwaarts naar hotel Mandarin Oriental voor een lunch met ‘de neuzen’ van Procter & Gamble die het 007-parfum maakten. Op weg naar de meeting room stond ik gezellig met Anna Dello Russo in de lift. En met een tas van Bottega Veneta zo groot dat je er zelf in zou kunnen gaan liggen. Nou ja, Anna in ieder geval wel.

Na heel veel ruiken aan het parfum dat roze champagne, zwarte rozen en frambozen vangt (en een beetje proeven van het roze geluk), was het drie stappen verder in Hôtel Costes waar ik Liesbeth even trof. Én topmodel Imaan Hammam voor wie de modeweek erop zat.

Door naar Ladurée voor een thee met een oude vriendin uit Parijs (gelukkig, Parisiennes vinden Ladurée blijkbaar toch nog steeds oké) en daarna door naar Hotel Scribe waar mijn vriendin Micha (van Micha Models) deze dagen huist.

Eigenlijk zou ze eten met haar Maartje Verhoef, maar die moest nog passen voor Valentino, dus heb ik heerlijk bijgekletst en rolde ik moe maar intens tevree mijn bedje in aan de Boulevard Saint Germain…