To fooi or not to fooi?

“Ik geef fooi aan iedereen die beweegt om mij te behagen.” De wijze woorden van onze Peggy brachten ons op de ‘wanneer geef je fooi?-discussie’. Serveersters? Ja. Taxichauffeurs? Altijd. Waarom eigenlijk? Sommigen zeggen helemaal niets en houden niet eens de deur voor me open. Toch doe ik het. De bezorger van Albert.nl krijgt ook altijd wat toegestopt en ook voor de kamermeisjes leg ik altijd een briefje neer. Een geldbriefje that is. Aan een handgeschreven kaartje hechten ze niet veel waarde, neem ik aan.

Maar daar houdt mijn strooi-activiteit wel op. Kijk, in New York wordt zo’n beetje het mes op je keel gezet als je geen fooi geeft bij iedereen die maar een zacht windje voor je laat, maar waarom zou je bij een kapper die met droge ogen 90 euro rekent voor wat droogknippen (ik herhaal: droogknippen) nog eens een tientje fooi geven?

Ik vind dat de rem mag op het maar te pas en te onpas gefooi.

Ten eerste omdat ik het vaak wat ongemakkelijk vind om een fooi te geven omdat dat je hiërarchisch zo boven de ander plaatst. Zo van: ik ben rijk en jij arme sloeber wordt heel gelukkig van die paar kwartjes extra. Hier, pak aan, je moet er nog van groeien. Zoiets.

Mijn kapster zie ik eerder als een vriendin, dus ik neem liever een cadeautje voor haar mee dan dat ik haar een centje toestop.

Bovendien hebben we heel vaak geen cash bij ons waardoor we ons heel ongemakkelijk voelen als de sushibezorger slash pizzajongen verregend en verkleumd voor de deur staat. Dan heb ik het nog niet eens over de krantenbezorgers die je een gelukkig nieuwjaar komen wensen. Ook de dame die elke week die reclamemeuk naar binnen kiepert en waar ik dus nooit blij van word. Nu vraag jij: waarom heb je geen sticker op je deur? en dan zeg ik: die vind ik te lelijk voor mijn huis. En bovendien heb ik geen brievenbus maar een houten kastje, dus die stomme sticker past niet eens. Enfin, waar was ik.

Het belangrijkste argument is wel dat wij ook maar mensen met banen zijn. Niemand die ons een paar euro’s toewerpt als ze hebben gelachen om onze stukjes. De masseur niet, de kapster niet en de dame van de huis-aan-huisreclame al helemaal niet.

Dus zullen we het voortaan met gesloten beurzen doen? Dat we voor elkaar buigen en naar elkaar juichen? Verhoog voor mijn part je prijs een beetje zodat je altijd tevreden bent. Maar laten we ophouden met dat spel van geven en nemen en allebei altijd een beetje ontevreden zijn.

Amen.