Happy & Healthy

VEEL JONGEREN HEBBEN HET, NIEMAND PRAAT EROVER

angst & paniekaanvallen

Nou praat ik met liefde over hakken, reizen, nieuwe series, piemels en god weet wat voor ongein allemaal,  maar vandaag is het even tijd voor iets serieus: paniekaanvallen. Ik heb er sinds twee jaar last van en het is ronduit kut. En aangezien ik ‘spelenderwijs’ heb geleerd dat veel jongeren van deze generatie hiermee kampen: deze is voor jullie. Voor ons.

Ik heb er best lang over nagedacht of ik dit wel op papier wilde zetten. Ergens uit schaamte, ergens omdat ik vind dat het niemand aangaat. Het heeft me wat tijd gekost, maar inmiddels accepteer ik mezelf zoals ik ben, met al mijn fratsen en gekkigheden. En aangezien jullie dagelijks mijn stukken lezen, is het misschien wel zo fair om vandaag  open kaart te  spelen. Over dit hele ‘glamourleven’ als lifestylejournalist. Over dit hele ‘carrière maken op jonge leeftijd’. De feestjes. De freebies. De persreizen. De ontiegelijk mooie kansen. En de keerzijde van de medaille.

Wordt dit een hele depri post? Allerminst, vriendinnen. Maar ik hoop wel dat degene die dit leest en die zich hierin herkent, er misschien wat van op steekt. We leven in een tijd van ‘oversharing’. Van deze generatie wordt zoveel verwacht. En dat bubbeltje creëren we met z’n allen, hoor. Verslaafd aan onze telefoons. Verslaafd aan filters/likes/perfecte wereldjes creëren. Vind je het gék dat veel van ons last hebben van angststoornissen, depressies en burn-outs?

En toen kwam ‘ie: een smerig warme golf van totale paniek, vanuit mijn tenen naar het puntje van mijn hoofd…

Even terug naar mijn allereerste ontmoeting met Mevrouw Paniek twee jaar terug. Ik had net een interview met Yolanthe voor Nu.nl gedaan in de V&D in Leiden. Ik zat buiten op het terras bij La Place als een razende Roeland het stuk uit te tikken. Het interview ging lekker, mijn vibe was goed, maar ineens smaakte mijn broodje niet meer lekker. Ging mijn keel dichtzitten. Werd ik duizelig. En toen kwam ‘ie: een smerig warme golf van totale paniek, vanuit mijn tenen naar het puntje van mijn hoofd. Ik dacht dat ik moest spugen. Ging flauwvallen. Sterker nog: dat ik doodging. Geloof me, dat wil je niet op zo’n moment. Ik liet een collega het artikel, mijn kindje, verder uitwerken. Onder het mom van ‘ziekjes’ bracht mijn zus me snel terug in de auto naar Utrecht. Terwijl ik ergens al voelde dat dit anders was dan alle andere keren dat ik ‘niet lekker’ was.

De volgende ochtend ging ik meteen naar de dokter. Ik moest wel een levensbedreigende ziekte hebben of in ieder geval iets in die trant. Ik voelde me alsof iemand me had gedrogeerd, alsof er een deken van vaagheid lichtjes over mijn hersenen was gedrapeerd. Dat moest wel een tumor zijn, kon niet anders. “Kiki, maak je geen zorgen, je hebt last van paniekaanvallen, dat hebben heel veel jongeren van jouw leeftijd”, zei de dokter me met een vriendelijke blik. “Een paniékaanval? Maar ik voelde me helemaal niet paniekerig op dat moment!”, kaatste ik terug. Ik moest van de dokter horen dat ik te veel ‘positieve stress’ had ervaren. Het bestaat ja. Te veel leuke/coole/spannende dingen doen in combinatie met een hoge werkdruk en deadlines. Daar kun je dus ook een tijdje een gekkie van worden.

‘Ik ging situaties vermijden waarin ik dacht in paniek te zullen raken. Het was terror.’

In de maanden erna begonnen de paniekaanvallen en hyperventilatie mijn leven in te pikken, af te remmen. In de trein, in het vliegtuig (en dan krijg je dus vliegangst) en in de supermarkt. Ik kreeg angst voor ‘angst’. En dat leidde op zijn beurt weer tot het vermijden van situaties waarin ik dacht in paniek te zullen raken. Ik ging drukke plekken mijden, mijn wereld werd een stuk kleiner. Het was terror. Maar, inmiddels (vele ademhalingsoefeningen verder) kan ik een paniekaanval nu voelen opkomen en die meestal de kop indrukken. Ik heb de regie weer (gedeeltelijk) terug over mijn leven en dat is het fijnste gevoel ooit, kan ik je vertellen.

De les die ik geleerd heb? Niet goed luisteren naar je lichaam is de allerergste straf die je jezelf aan kunt doen. Wees een beetje lief voor jezelf. Zeg vaker nee. Voel je deze message helemaal en kamp jij zelf ook met deze klachten? Houd dan morgen de site goed in de gaten, vriendin, want ik heb nog een shitload aan tips voor je.