Fun & Famous

VOEL JIJ JE WEL EENS EEN BEDRIEGER?

Ik hoor het haar nog zo over de telefoon zeggen. “Soms heb ik het gevoel dat niet op deze werkplek hoor te zitten. Dat ik ieder moment door de mand kan vallen ofzo. Heb jij dat dan nooit?” Het zijn mijn favoriete avonden. Met een kop thee vanuit het raam een sigaret roken, discussiëren over de zin en onzin van het leven. “Nou, precíes daar schijnen dus heel veel vrouwen last van te hebben. Ik soms ook”, zeg ik tegen haar.

Ik vrees dat het ook met de Quarter Life Crisis (QLC) te maken heeft. Mocht je denken: watdahell is dat? Dat typisch westerse luxeprobleem waarin je tussen je 22e en 35e levensjaar ineens een heuse identiteitscrisis lijkt te creëren. Ik schreef er hier al een uitgebreid artikel over. Je hebt onduidelijkheid over wie je bent en wat je wilt in het leven en dat uit zich in allerlei gekke shizzle als onzekerheid, teleurstelling, eenzaamheid, keuzestress en vragen als: Wie wil ik zijn? Wat wil ik doen? Waar wil ik wonen? Wat wil ik het diepst in mijn hart? Waarom twijfel ik ineens over alles? Ik kan je zeggen: de QLC is een bitch.

‘Het komt erop neer dat veel vrouwen, ongeacht hun succes, niet in zichzelf geloven’

Maar mag ik je even voorstellen aan een nóg ergere bitch? Genaamd het impostor syndrome, a.k.a. het bedriegerssyndroom. Het is een typisch vrouwelijk fenomeen waar best veel van mijn seksegenoten last van hebben, inclusief moi. Wat het inhoudt? Het komt erop neer dat veel vrouwen, ongeacht hun succes, niet in zichzelf geloven. Diep in hun hart denken ze niet écht iets te kunnen. Of niet goed genoeg. Het wachten is op het moment dat ze door de mand vallen.

Weet je hoe zielig dit klinkt als ik dit opschrijf? Ik ben wél hartstikke happy met deze allerleukste baan van de aard, en vind wél dat ik dit verdien, want me helemaal de pleuris heb gewerkt de afgelopen jaren. Ik heb zelfs interventionavonden gehad met vrienden die vonden dat ik te veel met werk –en te weinig met hen- bezig was. Meine gute, dan voel je je een koele kikker, kan ik je zeggen. Niet relaxt. De paradox van deze hele vercrackte situatie: hoe harder ik ben gaan hollen op de werkvloer, hoe perfectionistischer ik me ben gaan gedragen, hoe meer ik het gevoel kreeg een ‘bedrieger’ te zijn. Gewoon, ineens, uit het niets. Al schijnt het wel dat vrouwen met veel verantwoordelijkheid extra snel last hebben van het impostor syndroom. Ook vrouwen in topfuncties bij Google. Misschien heeft onze grote vriendin Hillary Clinton ook wel ergens diep van binnen een zieke onzekerheid waar jij en ik niets vanaf weten.

‘En die onzekerheid? Fuck die onzekerheid.’

Maar goed, die onzekerheid, daar word ik dus echt een beetje knerrie van. En jij misschien ook wel en dus moet dit stoppen want het is te onnodig voor woorden. Behaalde successen MOET je vieren. Gebeurt er iets goeds op de werkvloer, dan heb jij daar vast OOK iets mee te maken. Jij verdient WEL die job waar je iedere dag kei- en keihard voor werkt. En die onzekerheid? Fuck die onzekerheid, man. Totaal gebaseerd op gebakken lucht, zeker in dit instagram-vergelijkingswereldje. Wees een beetje lief voor jezelf.  Drink vanavond maar even lekker een wijntje. Op jezelf. Of op Hillary. Gewoon, omdat het dinsdag is. Doet deze kleine bedrieger dat ook.