Fun & Famous

VOOR ALLE MENSEN DIE ALLEEN AUTORIJDEN ‘ENG’ VINDEN

Je hebt je rijbewijs al een tijdje, bent daarna zo slim geweest om altijd met anderen in de auto te stappen en durft nu amper alleen achter het stuur. Herkenbaar? Och och, dan kunnen we elkaar de hand schudden.

Deze week is weer helemaal bevestigd: ik ben een hysterische ramp in de auto. Ik hoop oprecht dat mijn ex-rijinstructeur dit niet leest (hoi Martijn), want hij heeft me zo niet opgevoed en dit verhaal is beschamend. Als ik ‘m nog wel eens tegenkom in de supermarkt zeg ik: “Jaaaaa, neeee gaat súúúper met rijden”, dus die arme schat is zich van geen kwaad bewust wat voor gevaarlijke maniak ik ben geworden. Ik bivakkeerde weer een weekend bij vriendlief in het oosten van het land en besloot #TheBestGirlfriendEvah te zijn door boodschappen te halen, zodat hij meteen uit werk kon aanschuiven bij mijn koningsmaal. Dat dit plan gedoemd was om te mislukken begon al met het hele kookplan, maar goed, soms heb je van die ideeën die mega briljant lijken totdat je eraan begint.

‘Dertig seconden later zit ik met het zweet op mijn bovenlip en een trillend knietje in de auto’

Ik heb net hardgelopen in de zon, gedoucht, een zomers fladderjurkje aangetrokken en sta op het punt om op de fiets naar de super te rijden. Klinkt tot nu toe heel normaal enzo, maar in mijn OV/taxileven is fietsen al een hele overwinning – ik ben een beetje een gekkie, ja. Met een kleng knal ik de deur achter de dicht en dan begínt het me toch een partij te HOZEN. Het is niet te doen. En toen was ‘ie daar. Het oogcontact met Sanders auto op de parkeerplaats. Het engeltje en het duiveltje beginnen een discussie. ‘Nee ik ga nog liever lopen.’ ‘Maar je moet veel spullen dragen.’ ‘Nee, ik vermoord mezelf nog als ik alleen in de auto stap.’ ‘Doe nou gewoon, zeikerd, íedereen kan het.’ Dertig seconden later zit ik met het zweet op mijn bovenlip en een trillend knietje in de auto. De buurman komt langs en ik hoor mezelf de woorden ‘nog nooit, alleen, wil je meerijden, supermarkt’ uitspreken. Dan voel je je zielig, moet ik zeggen. “Succes hè, Kiek, komt helemaal goed!” zegt hij terwijl hij wegloopt met een grijns. Van je buren moet je het hebben.

Na een kleine vier minuten ben ik lichtelijk verdwaald. Ik ben er heilig van overtuigd dat het niets met intelligentie te maken heeft, het is gewoon een ziekte. Ik noem het ook wel geografisch gehandicapt (GG) en het is ernstig. Het plan was om naar de Jumbo te gaan, maar die lijkt spontaan te zijn verdwenen en ineens sta ik bij een Albert Heijn. Ook goed. Boodschapjes erin en dan met gierende banden terug naar huis. Eh, waar was ik ook alweer? Drie rondjes verder. Zweetokkies bij zo’n beetje íeder kruispunt. Keiharde regen. WAAR zit die ruitenwisser ook alweer?!!! Mensen met paraplu’s. Ik ZIE niets. Waar BEN ik? Deze weg heb ik op de heenweg toch niet gezien? De GG speelt weer op. Blinde paniek + hyperventilatie = dubbele paniekaanval. Auto aan de kant. Met de alarmlichten aan graai ik als een angstig hert in mijn tas op zoek naar mijn IPhone. Sommige mensen geloven in de prins op het witte paard, ik geloof in Google Maps.

‘Kan iemand even een luikje in de grond opendoen waar ik -met auto en al- in kan verdwijnen?

Ik app naar een vriendin: ‘HELP ik ben alleen in de auto en verdwaald en ik ben zéker in een ander dorp en Sander gaat me echt uitlachen.’ Ik voer zijn huisadres in. “Na tweehonderd meter afslaan en dan bestemming bereikt”, klinkt ineens uit mijn telefoon. Kan iemand even een luikje in de grond opendoen waar ik -met auto en al- in kan verdwijnen? Dank u. Eenmaal terug op de parkeerplaats komt Sander enthousiast aangelopen. Kiek, ben je met de auto gegaan? Alleen?! Wat goed van je! Hoe ging het?

“Jaaaaa, neeee ging  súúúper.” Fuck my life.