Fun & Famous
Waarom het niet slim is om donuts mee te nemen uit Amerika
Dit is de eerste dag dat ik sinds mijn verjaardag/IJsland/Chicago-avontuur (lees hier en hier maar even) weer op de redactie ben en ik had potdorie nog niet getrakteerd.
Nou dácht ik in Amerika dat ik wel iets lekkers mee kon nemen naar huis. Dus ik liet me als een debiel HELEMAAL gaan bij Dunkin’ Donuts en kwam met een gi-gan-tische doos vol dikheid weer naar buiten voor mijn liefste Amayzine-collega’s. Om misverstanden te voorkomen: die gun ik de dikheid niet, maar de donuts zelf toch echt wel. Mezelf ook trouwens. En die dingen konden vast wel mee in het vliegtuig, toch?
‘Eenmaal in het vliegtuig stopte in mijn roze geglazuurde en gespikkelde prinsesjes VOORZICHTIG op in het vak boven mijn hoofd’
Ik was nog éven paniekerig dat ze werden afgepakt bij de douane omdat ze niet geseald waren ingepakt, maar thank god mochten ze mee door de poortjes. Eenmaal in het vliegtuig stopte in mijn roze geglazuurde en gespikkelde prinsesjes VOORZICHTIG op in het vak boven mijn hoofd. Twee vluchten moesten ze zien te overleven. Vanaf Chicago richting IJsland (ongeveer 6 uur) ging oké. Vanaf IJsland naar Amsterdam (drie uur) bleek een drama. Eén of andere RANDDEBIEL had ongemerkt een tas op mijn schatjes gezet en eenmaal thuis trof ik een ontplofte chocolade-, jam- en puddingboel aan. Niet oké. Niet sexy.
Maaaarrr, dacht ik in mijn enthousiasme nog: het gaat om de smaak niet? Misschien kan ik mijn collega’s ervan overtuigen dat de donuts niet meer Instagramwaardig zijn maar toch zéker nog de moeite waard. En dus ging het donutslagveld vannacht nog even inclusief doos in de koelkast aangezien het zo’n beetje honderd graden was in mijn huis. Toen ik de doos vanochtend opendeed zag ik een droog, koud, donutkerkhof. Moraal van dit verhaal? Mensen, koop nóóit donuts voor het thuisfront, dit gun je je ergste vijand nog niet. Kutdonuts.
Oh enne, als goedmaker ligt de redactie vandaag bezaaid met witte chocolade- en brownietaart. Véél beter dan donuts. Grom.
