Fun & Famous

Wat we allemaal van DvF kunnen leren

En nee, het gaat niet over wikkeljurkjes

by Marion Pauw

Ik las onlangs de autobiografie van Diane von Fürstenberg (‘The woman I wanted to be’, alleen verkrijgbaar in het Engels), en man o man, wat kunnen we een hoop van deze vrouw leren. Sowieso haar creativiteit, joie de vivre en enorme dosis lef. Maar wat mij het meest is bijgebleven is het volgende:

Diane had rondom haar veertigste een tijd lang een Franse verkering. Ze had haar bedrijf verkocht en omdat ze niet zo gauw een nieuw project voorhanden had, verhuisde ze voor hem naar Parijs. Daar bevond ze zich te midden van een groep nogal zwaar op de hand liggende intellectuele types. Je kent ze wel: van die mensen die altijd in het zwart lopen en nachtenlang discussiëren over BELANGRIJKE thema’s. Nu is er uiteraard niets mis met Franse intellectuelen. En de Franse vriend van Diane adoreerde haar en zij adoreerde hem. Ze vond het zelfs fijn om een tijdje huisvrouw te zijn, bakte middernachtelijke tosti’s voor de intellectuelen (oké, dat verzin ik er zelf bij) en genoot van haar leven als Parisienne.

Maar toen begon het. De Franse vriend was een paar centimeter korter dan zij. Dus hij vond het toch wel vervelend als zij hakken droeg. Of ze voortaan op platte schoenen wilde lopen. Nou, dat wilde Diane wel. Niks aan de hand, zou je denken. Maar nu was wel het idee in het hoofd van Diane gekropen dat zij wellicht niet helemaal aan zijn wensen voldeed. Want zij hield van uitbundige felgekleurde jurken en cocktails en mode. En hij van Goethe en bruine kroegen en cognac. Ze bedacht dat ze misschien wel wat te oppervlakkig was voor hem. En te opvallend. En te… nou ja, niet Frans intellectueel genoeg.

Twee jaar later was er niets meer van de Diane waar wij allemaal zo van houden over. Ze droeg voornamelijk grijze en zwarte kleding, rokken tot over haar knie, ze had haar haar zelfs korter geknipt en ja, ook nog die platte schoenen, hè. Ze had zichzelf helemaal gemodelleerd naar een ideaalbeeld dat niet eens per se het zijne was, maar waarvan zij dácht dat het het zijne was.

En weet je wat hij deed?

Hij maakte het uit.

Diane zat in zak en as. Een schim van zichzelf. Ze wist niet meer wat ze aan moest (misschien ook letterlijk niet). Ze was alles geworden waarvan ze dacht dat hij het wilde en nog steeds was het niet goed. Gelukkig sprak een heel goede vriend haar toen streng toe. Hij zei:

‘Assume-toi.’

Aangezien jullie waarschijnlijk ook geen intellectuele Fransen zijn, zal ik even uitleggen wat dat betekent. Assume-toi is zoiets als: neem je ware vorm aan. Oftewel: wees jezelf in optima forma. En niemand anders.

Dit was precies wat Diane moest horen. Ze liet haar haar groeien, trok een paar tijgerprintstiletto’s aan en maakte een comeback als nooit tevoren. Ze had geen idee of ze weer een zakelijk succes zou halen, ze had geen idee of ze ooit weer verliefd zou worden, maar ze wist wel één ding. Dat wát er ook gebeurde, ze zichzelf nooit meer zo in de steek mocht laten.

Ik denk dat we ons allemaal wel eens te veel aanpassen. Dat is logisch, want de mens is een kuddedier en wij zijn van oudsher afhankelijk van de groep om te overleven. Natuurlijk zijn er sociale normen en kun je rekening houden met wensen van anderen, maar het gaat mis als je je zodanig aanpast dat je je identiteit verliest. Dat je denkt dat je erbij hoort als je een it-bag hebt. Dat je lacht om grappen die je eigenlijk een beetje kwetsend vindt. Dat je je continu afvraagt hoe je overkomt, of je gedrag bij anderen in de smaak valt, of je haar wel van nu is en hoe je de meeste likes kunt scoren.

‘Assume-toi.’

Als ik heel eerlijk ben, ben ik er zelf best een beetje gevoelig voor. En het is ook lastig om tussen alle modemensen, hipsters, it-girls, dieetgoeroes, bloggers, spirituele betweters et cetera de koers op jezelf te houden. En het is al helemaal lastig om je niet aan te passen als je een partner hebt die door laat sijpelen dat je net niet helemaal aan zijn standaarden voldoet (God knows I’ve been there).

Maar ik weet ook dat als ik me te veel aanpas, ik uiteindelijk diep ongelukkig ga worden. En ik weet ook dat je beter mensen kunt zoeken die bij je passen in plaats van dat je jezelf verandert om maar bij die anderen te passen.

Assume-toi. Neem je ware vorm aan.