Fun & Famous

What We Fought About

Ruziemaken met je geliefde is een kunst. Ik was er altijd heel slecht in. Als in: ik dacht bij elke ruzie dat het dan wel meteen over zou zijn en had maar weinig zin om dan heel veel moeite te doen om het weer goed te maken. Dat hele “je koopt toch ook geen nieuw huis als je lamp kapot is”-idee voelde ik niet zo. Maar goed, dat is natuurlijk ook niet vol te houden en tegenwoordig ben ik er een stuk beter in.
Want ruzie is goed. Ruzie houdt je scherp, het laat zien dat je om elkaar geeft en dat je niet over je heen laat lopen. Maar ruzie is ook eng en er rust toch nog steeds een beetje een taboe op.

Als in: ruzie doe je vooral als je thuis bent of ergens anders waar niemand jullie kan horen. Als je ruziet op een vol terras of plein, is het opeens geen gewone ruzie meer, maar “een scène schoppen.” En dat wil niemand natuurlijk, stel je voor zeg.

Misschien dat het ook juist wel iets van nu is. Relaties dienen vooral perfect te zijn. Op Instagram en YouTube zie je alleen maar perfect gelukkige stellen die oh zo verliefd en #blessed zijn en elke dag meer van elkaar houden, #loveofmylife. Ruzies worden vakkundig vermeden, niet genoemd, weggefilterd. Wanneer je dan zelf in een giga ruzie zit of gewoon even een dip in de verkeer hebt, kan dat best confronterend zijn.
Misschien dat het Twitter-account van Alan en Claire Linic daarom ook zo verfrissend is. Het heet We Fought About en de tweets zijn alleen de aanleidingen van hun ruzies.“Alan made fun of my cooking” bijvoorbeeld. Of “Claire called me a Ross”, “Alan left a party without me”, “I said Claire wouldn’t survive a zombie attack.” Je snapt het idee.

Los van dat het zo droog is opgeschreven dat je er altijd wel een beetje om moet grinniken, is het ook gewoon een ontzettende geruststelling dat iedereen ruzie maakt en dat heel normaal is.

En van een beetje echtheid in de grote glimmende social mediawereld is nog nooit iemandsl echter geworden, nietwaar?