Candy Crush

Schaamverhaal: normale kinderen kopen Lego of Tamagotchi’s, ik kocht vroeger snoep als hobby. Serieus, als kind gaf ik al mijn stuivers al uit bij de Jamin. Het liefst aan die gele citroentjes of kaneelkauwgompjes. Als de eigenaar van Jamin je vervolgens gaat herkennen, weet je dat er iets niet goed gaat. Kortom: zet me in een snoepwinkel neer en mijn denkbeeldige staart gaat kwispelen. Zet me in een AMERIKAANSE snoepwinkel neer en er knapt een ader in mijn hoofd. Tijdens mijn Oregon-tripje ging het dan ook beheurlijk mis in de snoepwinkel. Moet. Kopen. Peanut. Butter. Sugar. Rush. Als een bezeten jekko ging ik los voor een rek met kauwgompakjes. Maar niet zomaar kauwgompjes hè, heuse vintage lookalike hot cinnamon-pakjes met sarcastische teksten. Die paste bij May, die bij Adelain, Daan, Simoon, Elkie, Lil, Annick, Bellie en hatsaakee, zo kwam dat mandje wel vol. Alleen deze mafjoekel kan serieus 30 dollar aan kauwgom uitgeven. Dusse, mocht je binnenkort langskomen op de redactie en één grote bubbelgumorgie zien smakken; I’m sorry, it’s my fault. Of eigenlijk die van Oregon.