Merci

Frisse morgen in Parijs, gewoon mijn business. Ik zie de meest mooie Françaises op een boel hoge hakken en ik, weet niet wat ik zeggen moet… (oké, genoeg Kenny B). Maar ik weet echt even niet wat ik zeggen moet. Elke, Annick en ik wandelen door Parijs. De ochtend is fris, maar het zonnetje begint ons langzamerhand te trakteren op haar warmte. Je zou denken: prima begin van de dag. Maar eerlijk, dat was het niet. We hebben een technisch probleempje en dat is allesbehalve ‘gewoon mijn business’. De paniekvlekken worden langzamerhand zichtbaar in onze nek. En we weten het gewoon even echt niet. We lopen richting May, die staat te poseren voor de camera. Serieus May, is de cool- en knapheid zelve. Met een paniekerig hoog stemmetje leggen we de situatie op een rijtje van drie aan haar uit. Oh jongens, nu komt het. Maar nee, May stelt ons al poserend à la minuut gerust. En I know, I know; dit is de slechtste cliffhanger ooit. Maar het technische probleempje werd opgelost en blijft een klein beetje mysterieus. Iets met een ‘what happens in Paris, stays in Paris’. Dat hebben we nu eenmaal beloofd aan elkaar. En weet je, het gaat hier ook helemaal niet om een spannend verhaal, ’s ochtends in Parijs. Het gaat hier om May. Die zoveel meer dan onze redder in nood en de meest mooie Française op die boel hoge hakken voor ons is. Ze is mijn lievelings. En bij Merci kochten we een klein bedankje voor haar, dat we ’s avonds om haar pols knoopten. Lieve May, merciiiiiii dat jij er bent.