De struggle van daten

Als de belangrijkste man in je leven er niet meer is

Ik was zestien toen ik voor het eerst een vriendje mee naar huis nam om voor te stellen aan mijn ouders. Ik was zo nerveus als de pest, want ik was de eerste thuis die het deed dus ik had geen idee hoe mijn ouders om zouden gaan met zoiets. Ik kon het immers nergens mee vergelijken. Lief waren ze altijd voor mijn vrienden, maar ja, als je als meisje thuis komt met een boy, ben je voornamelijk benieuwd naar hoe je vader daar mee om zal gaan. Het kan twee kanten op gaan: óf hij kan extreem lief zijn, óf hij is extreem intimiderend. De mijne was het eerste. Ik bleek zenuwachtig voor niks te zijn geweest want mijn ouders waren de coolheid zelve (ha, nu weet ik waar ik het vandaan heb), en ook bleek ik een uitstekende keuze te hebben because they loved him. Just like I did.

Toen was er iets met te veel afstand waardoor het onmogelijk was om bij elkaar te blijven. Je ontmoet andere mensen, krijgt nieuwe relaties en oké, die werken misschien ook niet maar dat is prima, want het maakt toch niet uit hoeveel heartache ik mee maak; die hopeless romantic in mij krijg je er echt niet uit. Vind je het gek als je opgroeit met het meest romantische liefdesverhaal? Ja, ik bedoel dat van mijn ouders. Iets met samen overal ter wereld naartoe reizen – dat wil ik ook.

‘Ik ben net dat emoticonpoppetje met dat handje in de lucht screaming ‘Dahaaag! Nice knowing ya.’

Maar dan komt er een soort keerpunt bij het vinden van een nieuwe liefde. Mezelf aan iemand binden vind ik tegenwoordig intens moeilijk. Het idee dat ik met iemand eindig die nooit mijn vader zal ontmoeten zorgt ervoor dat ik er eerder voor kies om iets compleet af te kappen dan een keer gewoon ‘fuck it’ te zeggen en er voor te gaan. Om alleen dat al uitleggen aan iemand blijft tricky, want eerlijk: je snapt het gewoon niet totdat je het zelf meemaakt.

Ik besluit uiteraard zelf hoe ik het liefst mijn leven indeel, maar toch snak ik altijd wel naar een soort confirmatie van mijn familieleden, dat ze vinden dat ik het goed doe, dat ze trots op me zijn en me supporten. In mijn werk, in mijn dagelijks leven en dus ook in de liefde. Nu ken ik mijn familie goed genoeg om te weten dat ze happy zijn zolang ik dat zelf ook ben maar toch, tóch is er een soort barrière die ik zelf heb gecreëerd als het gaat om de liefde, omdat diegene nooit de belangrijkste man in mijn leven zal ontmoeten. Ik date wel gewoon, I’m even an open book, but as soon as someone comes too close, ben ik net dat emoticonpoppetje met dat handje in de lucht screaming ‘Dahaaag! Nice knowing ya.’ 

Vet confusing voor de boy en ook niet fair tegenover mezelf, maar alles is nog vers. Ik heb nog behoorlijk wat shit die ik moet verwerken. Verwerken ja, en erachter komen hoe je er elke dag mee om kan gaan, niet het ‘een plekje geven’; ik háát die uitdrukking. Je emoties en ervaringen zijn niet dingen die je in een potje kunt stoppen en ergens in een kast mooi weg kan moffelen. Die liefde, that ridiculous, inconvenient, consuming, can’t-live-without-each-other love (Carrie-fans, jullie snappen ’m), die komt ooit wel, ik geloof er heilig in. But all in due time, het heeft allemaal geen haast.