De issues van die tweede (of derde) naam

Als ik braaf op zo’n groen formicastoeltje bij het gemeentehuis zit, dan word ik opgeroepen met mijn officiële voornaam (lees hier trouwens ook even wat ik vind van de dubbele achternaam). Jullie kennen mij als Adeline, maar ik hou er nog wat geheime beginselen op na. Eerst kijk ik dan om me heen, omdat ik denk dat er stiekem familie van me in de wachtruimte zit en dan besef ik dat ik het ben. Gaat ook zo op het vliegveld en in het ziekenhuis trouwens, ook al word ik daar maar weinig opgeroepen gelukkig.

Mijn ouders zadelden me op met drie voorletters. Ik heb het hier over opzadelen, want een cadeautje is het in ieder geval niet. Nu ben ik van origine ook nog eens goed christelijk protestants opgevoed en dan heb je te maken met doopnamen en een roepnaam, dat maakt de situatie nóg ingewikkelder als iemand lucht krijgt van je voorletters. En dat was het geval deze week, dat zet je toch aan het denken.

Voor de duidelijkheid, ik wil hier geen oma’s, moeders, oudtantes, overgrootvaders en consorten schofferen. Maar eerlijk hè, met die tweede, derde of vijfde naam is eigenlijk altijd wel iets aan de hand. Meestal zijn ze van zo’n Oudhollands karakter dat je spontaan weer in termen als belhamel gaat spreken (da’s bij mij zo) en anders zijn ze wel ordinair. Maar dan ook echt bloedje ordinair, van zo’n kaliber dat je denkt aan harde krullen, diamantjes in de nagels en een tintje te oranje op de benen.

Volgende week ben ik buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand voor een dag. Vind ik een hele eer, dat ik mijn freunden mag gaan trouwen, maar dan moet je dus vrijwillig je volledige naam uitspreken. Gaat een beetje zo: dan verklaar ik, volledige naam keer drie in mijn geval, dat jullie door het huwelijk aan elkaar zijn verbonden. Sta je maar mooi, met zestig man voor je snufferd je grootste geheim te verklappen. Ik durf te wedden dat er gegniffeld gaat worden, dat iemand een elleboogstootje uitdeelt aan zijn of haar buurman. Of dat ze raar kijken, want waar is Adeline dan gebleven in dit verhaal? Ja, lastig zei ik je al.

Maar ik weet één ding en dat is nog lulliger. Als je je tweede naam mooier vindt dan je eerste. Hoe in de aap gelogeerd ben je dan? Lijkt me dan wel zo sympathiek als je ouders je vrijlaten in je voorkeur. En nee, ik verklap ze niet. Een mens mag geheimen hebben. Wél kan ik je vertellen dat er veel meer Theresa’s, Michelles, Jannekes en Kirstens op de redactie rond hobbelen dan je denkt. En misschien is er wel eentje de mijne.