Dingen vergeten maakt je flexibel

In de categorie ‘de wetenschap zegt het dus het is waar’: vergeetachtig zijn is goed voor de geest. Kijk, dat vind ik uitmuntend nieuws. Soms heeft mijn bovenkamer namelijk verdacht veel weg van een bepaald keukenattribuut. Juist, de zeef.
Dat je een seconde geleden je sleutels ergens neer mikte, maar dat dat nu gewoon één blanke holte is in je hersenpan. Of dat je de keuken inloopt om IETS te doen, maar wat het ook alweer was? Het allerergste… Je bergt iets expres ergens op, zodat je het niet kan vergeten. En je hebt, op het moment dat je het nodig hebt, no f-ing clue waar je het gelaten hebt. Uit onderzoek blijkt dat dingen vergeten belangrijk is voor de evolutie. Kijk, zo ben je ineens onderdeel van het grotere geheel. Wat kan jou het dan schelen dat je sleutels in de koelkast liggen en het pakje beleg op het kastje in de gang? Niets.

Vergeetachtig zijn helpt belangrijke herinneringen ontwikkelen. Dat betekent dat de info en ervaringen die er wel toe doen alleen maar beter gemindmapt worden daarboven. Je edit de herinneringen die wél relevant zijn tot in de perfectie. Doordat je kleinere dingen niet opslaat, ontwikkelen je hersenen. Ze zijn non-stop in beweging, in plaats van één grote, logge bibliotheek te worden met opgeslagen herinneringen. Eigenlijk werkt je bovenkamer als Google, de belangrijke zoekresultaten eerst. En goddank zit hier geen advertentiefunctie op.
Weet jij je pincode van tien jaar gelee nog? Ik niet. Dat is logisch, want als er nieuwe input komt, dan wordt het oude gewist. Dat verklaart waarschijnlijk ook waarom ik het thuistelefoonnummer van toen ik zes was nog weet, daar is nooit nieuwe info in gestopt want dat staat nowadays allemaal in het mobiele kastje.
Toch heb je daar ook de uitzondering op de regel. Maar 60 mensen op onze aardbol beschikken over de ‘power of recall’. Nu denk ik soms dat ik zo iemand ben, want ik kan de meest irrelevante details van een gebeurtenis tig jaar terug oproepen. Alleen denk ik dat ze dit vast niet bedoelen en ik gezien mijn zeefachtige status met betrekking tot futiele dingen niet in aanmerking kom voor deze titel. Is trouwens helemaal niet zo handig als het lijkt, want deze buitenaardse soort heeft het gevoel dat het half in het heden en half in het verleden leeft. Ook weer zo’n gedoe.
Maar als je moeder vijftien keer hetzelfde verhaal vertelt of jijzelf richting die status gaat; het is oké. Zo ruim je de hersenpan op en krijg je ruimte voor de belangrijkste en dierbaarste herinneringen. En voor nieuwe natuurlijk, dat is misschien nog wel het allerleukst.

Bron: Lifestyle.one