Een ode aan de ex

Want je ex hoeft heus niet een klojo te zijn die jouw hart heeft gebroken. Het kan ook een van je beste vrienden zijn, zoals die van mij (kost je maar zes stappen). Het is the boy die je zéker ook een hoop liefdesverdriet heeft bezorgd, maar ook degene die je eigenlijk stiekem die nodige schop onder je kont heeft gegeven om ervoor te zorgen dat je toch echt wel een keer de ballen hebt om uit je comfort zone te gaan en de stap te ondernemen om iets te gaan doen dat je stiekem al heel lang wilde doen. Wisten jullie dat ik mijn baan hier bij Amayzine eigenlijk ook een beetje te danken heb aan mijn ex? Is namelijk wel zo. Nou ja, wacht, nu moet ik het even goed uitleggen, want het is niet zo dat hij mijn sollicitatiebrief of iets dergelijks voor me heeft geschreven.

Story is: ik heb een tijdje in het zuiden van het land gewoond. Ik ging daar studeren en bleef er toen een beetje hangen, want dit kind werd verliefd op een Brabo en dus besloot ze te blijven – all in the name of love. Maar hoe verliefd ik wel niet was, gelukkig was ik ook niet, want Breda en ik waren gewoon totáál geen match. Fast forward naar het einde van een relatie omdat hij natuurlijk wel doorhad dat ik allesbehalve happy was. Ook vond hij dat ik zoveel meer in mijn mars had dan wat ik kon bereiken daar in het zonnige zuiden. I needed a bigger city. Én een schop onder mijn kont.

‘Kom op, Elke. En nu ga je er eens een keertje voor. Ik heb zelfs al een baan voor je geregeld.’ En dus ging ik. Finally. Wel met hartenpijn en een tijdelijk woning op de bank bij mijn zus en haar vriend in huis, maar ik was er. Mijn baan was medium, iets met een terrorbaas, maar zelfs dat had ik er voor over om in Amsterdam te blijven. Diezelfde ex dus, die mij op weg hielp richting Amsterdam, die me zelfs heeft helpen verhuizen toen ik eindelijk van de bank van mijn zus af was én die ex die me, toen hij aan de andere kant van de wereld was (hij besloot even negen maanden rond te reizen), ook nog eens een confidence boost gaf om bij Amayzine te gaan solliciteren.

‘Kom op, Elke. En nu ga je er eens een keertje voor. Ik heb zelfs al een baan voor je geregeld.’

Amayzine was namelijk soort van mijn buurvrouw. Ik werkte hiervoor in de Helicopterstraat en tijdens een random middagwandeling liep ik door de Pilotenstraat langs het pand. Ik kende het bedrijf wel, want mijn zus en een van mijn beste vriendinnen waren allebei trouwe lezeressen, en dus begon ik ook stiekem tijdens mijn werkuren de site te lezen. Best of all: er was ook een Engelse versie en ik las destijds alles gewoon liever in het Engels. Maar die Engelse vertalingen, die kon ik beter doen. Toen ontstond er weer twijfel, want er was geen vacature bij Amayzine en ik wilde ook niemand beledigen door aan te kaarten dat de Engelse site beter kon. Op zich had ik ook een prima baan waar ik voor had gestudeerd. Ik heb het er bij mezelf in geramd dat wanneer ik ergens aan begin te twijfelen ik iets níet moet doen. Dus besloot ik toch maar op mijn stoeltje in de Helicopterstraat te blijven zitten.

Alleen daar was meneer het niet mee eens. Wederom kreeg ik weer een schop onder mijn (Levi’s-)bil. Ditmaal vanuit Chili of Argentinië – welk land het precies was, weet ik echt niet meer, maar solliciteren moest en zou ik doen. And so I applied. And I got the job.

En nu, nu ben ik ruim een halfjaar een van jullie nieuwste editors. Writing for a living. Misschien dan wel in het Nederlands in plaats van in het Engels, maar stiekem is dit wel altijd een droombaan van me geweest. En wat dit allemaal nog mooier maakt is dat ik weet dat mijn vader, die er helaas niet meer is, met een big smile naar beneden kijkt, want schrijven, dat was zijn hobby. En nu heeft hij een dochter die daar haar living van heeft gemaakt.

Dus dank, allerliefste ex van me, nooit gedacht dat een break-up zo fijn zou kunnen zijn.