Facebook-Jehova’s
De twee vragen die ik zo’n vijftien keer per dag naar mijn hoofd geslingerd krijg: 1) Adeline, hoe voel je je vandaag? en 2) Wat ben je aan het doen? Allereerst, ik vind het creepy dat een computerprogramma me dit vraagt. Hoe sociaal dit program ook mag zijn, ik heb het over Facebook, het voelt toch een beetje gekkig dat een platform wil weten wat ik doe en in welk humeur ik verkeer.
Mijn excuus trouwens voor het verrukte gegeven dat ik mínstens, maar ook echt mínstens vijftien keer op Facebook ronddwaal. Maar het is mijn werk. En mijn werk is online, dus het mag. Daarom is het waarschijnlijk ook vijftien keer vijf, maar wat maakt het uit.
Terug naar die vragen, want daar wilde ik het dus even met je over hebben. Dat Mark Zuckerberg en consorten willen weten hoe ik me voel is tot daaraan toe. Dat ze me willen verleiden tot allerlei overbodige aankopen: oké. Maar dat ze zich nu als een soort van Jehova verstoppen middenin mijn tijdlijn? What-da-fuck. Maar echt. Ik leg je even uit wat er gebeurde. Ik was een beetje tussen de kattenfilmpjes door aan het scrollen naar echt nieuws en hier en daar stopte ik even om de editors te taggen. Lilian wordt gek bij kippenfilmpjes (not in a good way), Elke tag ik in alles met wijn, Simone is de sjaak in filmpjes over sport en Kiek is mijn slachtoffer in alles wat eten als dankbaar onderwerp heeft. Maar goed, tussen mijn drukke werkzaamheden door zag ik het staan. Ik scrolde eroverheen, weer terug, weer verder en toch nog maar even terug om het serieus te lezen. Mijn mond viel zo’n vijf centimeter open en ik stootte een aangedane maar ook verraste kreet uit, voordat ik snuivend een relaas de redactie op kieperde. Wat zei Facebook? Het was ze opgevallen dat ik bijna wéér ouder werd (thanks for reminding, eikeltjes) en daarom kon ik als traktatie wel even schenken aan een goed doel.
Het voelde alsof de Jehova’s nog even snel een onfraai leren schoentje achter mijn voordeur haakten, alsof de NRC-krantenjongen me achterna ging over de Kalverstraat (waar je als Amsterdammer trouwens niet komt) en de collectebus klingelde maar door tussen de foxtrottende katten en kroelende kippen op Facebook. De straatverkoper is de sociale en digitale snelweg geënterd.
Nu wil het geval dat ik een gedoopt voorhoofd heb. Ik ben daarom automatisch ingelijfd in de gelederen van de Nederlandse kerk. En zij doen het ook. Ik vond het al wat apart dat ze bij me op de stoep stonden voor een goedgevulde envelop met mijn verjaardag, het liefst niet te zwaar, want dat betekent papiergeld, maar nu Facebook het doet, zie ik hier toch een asociale trend ontstaan. Ik geef graag, met liefde en als het even kan goed gul aan dankbare doelen, maar laat me gewoon lekker taart trakteren aan wie ik wil op mijn verjaardag, Mark Zuckerberg. En consorten.
