“Ik ben dus geen echte vrouw”

Misschien heb je het gemist, ik wel dus, dan heb je gezellig met mij onder een steen gelegen, maar ik klets je even bij. Serena Williams, je weet wel, de kreuntennisster, zei in een interview met de Herald Sun het volgende: “I have so much respect for so many women. I am about te be a real woman now, you know?” Kijk, daar zou je toch een traan om laten, is lief van haar, alleen toen kwam ik erachter dat ik niet bij de vrouwen hoor die ze bedoelt. Aiaiai. De uitspraak ging over zwanger zijn, moeder worden en alle andere vrouwen die ooit een kind op de wereld hebben gezet. Ze is namelijk in verwachting van de eerste. Oké, oké Serena, daar was ik een beetje beduusd van.

Ik zit op een redactie met beheurlijk wat vrouw per vierkante meter. Als de één niet ongesteld is, dan is de ander het wel. De collega op links is aan de lijn (en anders die op rechts), de volgende heeft adembenemend dure laarzen gekocht en er wordt gefoeterd op mannen. Vrouwendingen, ja. Als je het mij vraagt, allemaal hele échte exemplaren. Ook al zijn we misschien geen trotse moeder van twee (of drie, of vier) en is bevallen van een hummel nog niet verkend terrein. En een paar zijn dat trouwens wél; in mijn ogen zijn zij net zoveel vrouw als de kinderloze (of kindervrije, zo mag je het ook noemen) rest. Die zijn trouwens ook nog eens masters in het planmatige aspect van het leven, nondeju, want de hockeytraining wordt in één adem afgetikt met de was en een zakelijke lunch. Nu zegt Serena dit vast niet om vrouwen die het moederschap niet zo zien zitten (of geen kinderen kunnen krijgen, laten we dat vooral niet vergeten) even een loer te draaien, maar heel handig of drie-musketier-achtig collegiaal vind ik het niet van haar. Als ik besluit geen kinderen te willen krijgen, en zoals je weet staan ze niet in mijn vijfjarenplan, dan voel ik me daar niet minder feminine om. Als een vrouw geen kinderen kán krijgen, dan is ze daar al he-le-maal niet minder echt om. En eerlijk, sinds wanneer is kinderen krijgen weer het hoogst haalbare in het leven? Ik geloof zeker dat een kind baren het oerinstinct van je vrouw-zijn omhoog haalt. Ook ben ik ervan overtuigd dat je forever in kirrende staat van je kind houdt. Maar dat betekent niet dat de kinderloze vrouw niet weet wat liefde is óf geen échte vrouw is.

 “Sinds wanneer is kinderen krijgen weer het hoogst haalbare in het leven van de vrouw?”

Sowieso best dubieus, want wat is dan eigenlijk een echte vrouw? Volgens Wiki zit ik helemaal safe, want daar ben je een vrouw als je een volwassen mens bent van het vrouwelijk geslacht. Opluchting alom. Ik begon al een beetje aan mijn vrouw-zijn te twijfelen na Serena’s uitspraak (niet echt hoor, geen zorgen). Maar de laatste keer dat ik het checkte in het kleinste kamertje hoorde ik nog bij de geruststellende Wiki-categorie. Al ga je vast twijfelen als je me in het weekend make-uploos op Allstars rond ziet dartelen, maar daar hebben we het verder niet over. Eén op de vijf vrouwen in Nederland kiest ervoor om geen kinderen op de wereld te zetten zegt het CBS, ook al kunnen ze dit wel. Zou de populatie écht vrouwvolk ineens met twintig procent afnemen in ons kikkerlandje.

Ik vind het mooi als een vrouw voor een kind kiest. Maar geen echte vrouw zijn als ik dit niet ervaar? Hmmm, ik denk het niet. Het kan toch zomaar zijn dat je levensloop toevallig net een pasje anders gaat. Dus Serena, ik hoop vooral dat jij je net zoveel vrouw voelt na je bevalling en als moeder van je kind als dat je je nu voelt. Want eigenlijk is het gewoon jammer dat je daarvoor een kind moet krijgen.

Bron: Lifestyle.one