Is plastische chirurgie het nieuwe knap?

Je kan er niet omheen: overal waar je kijkt zie je dikke lippen. Als ik een foto van mezelf vergelijk van toen ik veertien was met meisjes van veertien van nu, schrik ik soms gewoon een beetje. Wat is er gebeurd? Waarom zie ik ineens meer tieners rondlopen met opgespoten lippen dan ik ooit in mijn leven zag?

Oké, tijden veranderen. Snap ik. Alles is sneller geworden, de technologie is verbeterd. We kijken mee naar het leven van de Kardashians en hun talloze operaties en zien ineens dat er zoiets als ‘een dikke neus’ bestaat. We lezen in tijdschriften dat mannen de volle lippen van Angelina Jolie het allersexiest vinden en hé, daar zijn toevallig ook spuitjes voor, dus waarom ook niet? Dan zien we het op YouTube nog even voorbij komen bij een paar grote influencers en de klinieken worden platgebeld. Maar waarom laten we ons tegenwoordig eigenlijk zoveel leiden door wat ándere mensen vinden en doen?

We zien ineens dat er zoiets als
‘een dikke neus’ bestaat

Het erge aan de lipfillers, botox en andere spuitjes als je het mij vraagt? Je ziet vaak dat er ‘iets’ niet helemaal klopt. Pak ik een random eventje mee in Amsterdam, dan kan ik zo aanwijzen waar de paar scheve mondjes staan. Hoe meer prikjes, hoe schever de mond. En ik ben hier helemaal niet om andere keihard te bashen (doe vooral waar je jezelf goed bij voelt), maar mag ik me gewoon even flink verbazen over wat we tegenwoordig allemaal doen om die Insta-filters realiteit te maken? Wat als de Duckstad-lip volgend jaar ‘uit’ is (denk maar aan de dunne wenkbrauwen) en je net een godsvermogen hebt uitgegeven aan permanente fillers,  is er dan nog een weg terug?

Denken we daar ook over na?

‘Zeventien jaar oud en al drie prikjesbehandelingen verder…’

Ik sprak laatst een meisje (nog geen achttien jaar) dat al drie kleine ‘ingreepjes’ had ondergaan omdat ze het toch echt een stuk mooier vond, volle lippen. Het betekende zelfvertrouwen voor haar. Officieel mag een dergelijke ingreep onder de achttien volgens mij niet eens, maar er zijn genoeg artsen die daar lak aan hebben. Het is mode. Tieners willen het. En het is toch ook een beetje te tijd waarin we nu zitten? Iedereen doet het, dús jij/zij/ik ook.

Als je het mij vraagt, zijn wij generatie Y-kinders allemaal een beetje gekkies geworden, continu op zoek naar bevestiging van anderen. In de Quarter Life Crisis. Totaal overprikkeld. En ik ga niet de heilige boon uithangen hoor, ik doe er ook keihard aan mee. Ik vraag me óók af of ik een stomme foto heb gemaakt als ik even niet genoeg ‘hartjes’ voor mijn gevoel heb binnengeharkt op Instagram. Kijk, dat we online de boel wat opfluffen met een filtertje hier en daar is tot daaraan toe, daar doe ik ook gezellig aan mee. Maar zullen we alsjeblieft ons eigen authentieke gezicht gewoon laten zoals ‘ie is, voordat er alleen nog maar Katrien Ducks en Kardashians op de wereld rondlopen? Daarnaast: als je je zelfvertrouwen alleen maar uit je uiterlijk gaat halen dan, krijg je later in het leven nog een effing groot probleem denk ik zo. Waarom niet trots zijn op wat je hebt? Uniciteit is juist het leukste wat er bestaat!

Met een dikke vette natuurlijke smakkerd van mij en je bovenlip.