Kiki’s snow diary vanuit Italië

Over Cheryl Morero-skioutfits, wijn op de piste en waarom jij hier ook naartoe wilt

Mocht je je afvragen wat ik deze zondag allemaal aan het uitspoken ben: ik lig verzadigd te tikken onder een dekentje in een misdadig fijn hotelbed in Italië. Een land waar ik normaal gesproken kom voor de mode, het zonnetje, bruiloften en de gelato’s, maar dit keer is het voor de sneeuw. Ja, ik sta er zelf ook nog van te kijken.

Ik bedoel, laat ik duidelijk zijn: een keuze tussen de zon en de sneeuw is voor mij niet heul lastig om te maken. Diehard wintersporters haten deze uitspraak overigens, maar goed, wintersporten klinkt gewoon altijd zo… eh, sportief. Ik bedoel winter + sporten staan bij mij nou écht op mijn lijstje van lievelingsdingen, dus een combinatie van beide heeft me gewoon altijd afgeschrikt.

Anyway, ik heb skiën wel altijd erg cool gevonden. Of ik het goed kan is een tweede, maar op de vraag of ik wilde deelnemen aan een ski/wellnesstrip in het Italiaanse skigebied Val di Fassa (onderdeel van Dolomiti Superski, met ruim 1200 pistekilometers de grootste skiregio ter wereld) hoefde ik niet lang na te denken. Dat klonk ontzettend Cheryl-Morero-à-la-Gooische-Vrouwen-skiën. En daar ben ik wel voor te porren.

‘Drie dagen op pad met pro’s die van de zwarte piste gaan, HELP!’

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik ‘m een béétje begon te knijpen toen ik zag dat er best wel een aantal serieuze ski-journo’s mee gingen, maar goed, zet vier Nederlanders en twee Belgen bij elkaar op een berg met wat wijn en alles komt goed. Na drie dagen sneeuwhappen, wijntjes, grappen en grollen, etentjes en intieme bil-tegen-bil-praktijken in skiliftjes durf ik zelfs te zeggen: ik heb niet vaak zo’n onverwachte leuke groep gehad om mee op reis te gaan. Voor beginners als moi (ik heb een paar keer eerder op de latten gestaan) moet het vooral allemaal niet te snel gaan en te eng zijn. Skiën draait echt om zelfvertrouwen en het is fijn als je jezelf aan iemand kunt optrekken die beter is dan jij. Dus hobbelde ik standaard als babykuiken achter moederkip en pro-skiër Daphne aan en ik moet zeggen: dat ging los van een hilarische val op de rode piste behoorlijk goed.

Skiën in de Dolomieten had ik nog nooit gedaan, maar het is echt een topplek. Ontzettend indrukwekkend ook. Op sommige stukken ski je gewoon tussen een soort steile roodbruine rotswanden door, wat het contrast met het witte winterwonderland-sneeuwlandschap alleen maar vergroot. No wonder dat deze regio in 2009 is toegevoegd aan de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het merendeel van de pistes in Val di Fassa is dan misschien rood, maar écht moeilijk rood is het nooit, waardoor ook beginnende skiërs er prima uit de voeten kunnen. Ook fijn: de pistes zijn vrij breed allemaal. Dus als beginnende Cheryl Morero kom je ook niet in de problemen.

‘Echt hoor, ik ben om. I’ve joined the dark side van de wintersporters’

Oh enne, mocht je zelf ook ooit in de Dolomieten willen gaan skiën (ik zeg: doen), boek dan vooral even een kamertje in het kneuterig gezellige Dalosilla Park Hotel, waar de eigenaars nog in klederdracht lopen en chocolaatjes op je bed leggen, god, ik vind het toch zo schattig. En stel, je bent hier en je bent het skiën toch even zat of de spierpijn is de eerste dagen te erg (man mán, die kuiten!) dan duik je gewoon in de QC Terme Dolomiti-spa. Iets met massages, iets met een supercool buitenzwembad, weer iets met een ontzettend Gooische Vrouwen-gevoel.

Goed, ik ga me maar eens opfrissen. Want we gaan zo richting restaurant L Chimpl, bekroond met een Michelinster… Ik zeg het je: cheap ass Flügels achterover knallen en ladderzat de berg afrollen gebeurt misschien in Oostenrijk, in de Dolomieten gaat het er anders aan toe. Hier bestel je een goed glas wijn op de piste, eet je ’s middags de best bereide eend uit je leven, pak je een massage bij de spa en ga je ’s avonds sterwaardig uit eten. Ik bedoel maar. Wintersporters, ik dacht niet dat ik het óóit zou zeggen, maar ik begrijp ze. Volledig. En voor alle mensen die roepen: “Skiën? Nee joh, ik ga liever naar de zon!”, je weet niet wat je mist. Echt.

P.S.: Mocht je je nu ook nog even afvragen hoe je toch enigszins fashionable die berg af roetsjt? Klik dan maar even hier. Met een dikke kus van Cheryl.