May in New York
Het stond al maanden in de agenda en toch en toch en toch lukte het me om er een roodomrande, oververhitte stresssituatie van te maken. Nee, mijn paspoort was nog keurig geldig zoals de Amerikaanse douane het graag wenst. Sterker, ik had deze zomer zelfs een vers exemplaar aangevraagd zodat ik me netjes aan de regel ‘het paspoort moet nog een halfjaar geldig zijn op de dag van terugkeer’ kon houden. En mijn ESTA (een formulier van de Amerikaanse douane dat je elke twee jaar opnieuw moet aanvragen) was tot 2018 geldig. Iets met een lucht waar geen vuiltje aan zit.
Bij de incheck vroeg de vriendelijke stewardess waar we verbleven en of we onze ESTA hadden aangevraagd. Natuurlijk mevrouw, dit is mijn elfde keer New York, ik weet inmiddels hoe het werkt. Het moet nuffig hebben geklonken. Ze haalde mijn paspoort nog een keer langs de strip. Een schuddend hoofd. Dit was slecht nieuws. Ze had echt een ESTA nodig, anders kon ik niet mee. Blijkt natuurlijk dat je ESTA aan je paspoort is gekoppeld en ik had dus een nieuw paspoort. Daar had ik even niet aan gedacht met m’n nuffige gedrag.
Snel de Privium Lounge ingerend. Als je veel reist, is dit echt de beste tip. Voor 100 euro per jaar mag je altijd gratis eten, drinken en wifi’en in hun lounge en zwaai je altijd gezellig naar alle mensen in de lange rij bij de douane terwijl jij door de fast lane gaat. Afijn. Laptop open, man naast me die hardop mijn paspoortnummer oplas. Ik hoor aan zijn stem dat hij het ook wat warm onder de voeten krijgt. Invullen die handel, veertien dollar betalen en hup, terug naar de stewardess. Als ze mijn paspoort door de scanner trekt en naar haar scherm blijft kijken, voelt dat als de langste seconde van de week. “Het is approved.”
Inmiddels zijn we best laat en de gate is ver, dus gas erop en lopen maar. Nu begint het grote genieten. Nog een reistip; spaar Air Miles van Flying Blue. Als je veel reist, spaar je punten en die kun je inzetten voor gratis tickets of upgrades. Wij hebben onze creditcards er ook aan gekoppeld en als je het shopniveau (ahum) van ondergetekende hebt, tikt dat lekker aan. Zo kwam het dus dat we voorin het vliegtuig zaten. En laat ik nou ontzettend van de eerste rij houden. Glas Chardonnay (bejubeld door Thérèse Boer), wat blokjes kaas en eindelijk tijd om ‘Nocturnal Animals’ van Tom Ford te kijken.
In de taxi tellen we de hoeveelste keer dit voor ons in New York is. Geliefde en ik komen vandaag exact voor de elfde keer. Dat is toeval, want we zijn er echt niet altijd samen geweest. De eerste-keer-sensatie maakt plaats voor een hé-lekker-we-zijn-er-weer-gevoel. Adeline heeft via onze vriendin Ellen Bruens van het Amsterdamse W hotel een heerlijke kamer voor ons geregeld in hotel The Chatwal in het hart van het Theatre District. Wandelen tussen de shows met Glenn Close, Michael Moore, Bette Midler en de rijen zien van de opgewonden crowd die maanden heeft gewacht om een stoeltje in het Richard Rodgers Theatre te kunnen bemachtigen om de sensatie ‘Hamilton’ te bekijken. We lopen zo lang tot ik bijna blaren krijg. Duiken toch nog evende GAP in voor een sportpakje voor hem en wat winterjurkjes voor de meisjes en kunnen ook de lokroep van de Disney store niet weerstaan. Elsa-pop, Rapunzel-jurk en Vayana-pyjama in the pocket. Hoeven we ons daar niet meer druk om te maken.
Ondertussen volg ik het modenieuws. Doutzen is ook in New York en scoort met een krankzinnig sexy creatie van Tom Ford. En bij de show van Calvin Klein zie ik Jake Gyllenhaal. Ik ben nooit zo goed in celebrities spotten, maar door zijn rol in ‘Nocturnal Animals’ en die wenkbrauwen natuurlijk is hij niet te missen.
Als het elf uur in New York is, vinden we onszelf helden. In Nederland tikt het klokje al vijf uur in de ochtend aan. We mogen dus naar bed. Op naar morgen, naar weer een dag in mijn lievelingsstad.
