Ode aan de buurtjes

Ik heb jaren in Amsterdam gewoond en daar is een buur een bijzonder fenomeen. Kennen deed ik ze allemaal. De jongen met de gitaar op één hoog schuin tegenover bijvoorbeeld. Avond aan avond zat hij daar alleen te pingelen. Voor een wijnfles die een tweede leven als kandelaar had gekregen. Biertje links, krantje rechts. Ineens kreeg hij verkering en stond de gitaar in de hoek. Ik was blij voor hem, maar op straat groetten we elkaar niet. Dan de overburen. Een pleintje scheidde ons, maar ik leefde mee met hun gezin. Eerst met z’n twee en al rap kwamen daar drie kinderen bij. Het paste allemaal net in die krappe bovenwoning. Als de kinderen naar bed waren, klapte hij de bank uit en werd de woonkamer de slaapkamer. Ik wist alles, maar bij de bakker stonden we zwijgend naast elkaar. In Amsterdam kun je honderd jaar naast iemand wonen zonder zijn naam te kennen.

Haarlem was een aardschok. Dit zijn trouwens mijn geheime Haarlem-adresjes. Toen we kwamen aanrijden bij ons nieuwe huis, gluurden zes kinderoogjes achter de heg. Hun moeder kwam aanlopen met een dienblad met Nespresso voor ons en limonade voor de kinderen. Of we gordijnen kwamen ophangen. Ze had de vorige keer gezien dat we verschillende stalen bij ons hadden. Ze betrekt haar man erbij. Ik slik even. Privacy wordt hier anders ingevuld dan in Amsterdam.

Een andere buurdeur opent. Of we een borrel komen drinken. Ik kijk ongemakkelijk naar mijn dochters, want zij willen spelen in het parkje. Geen probleem, de grote meisjes passen op. Na een maand worden er sleutels bij ons neergelegd en als ik een keer voor een dichte deur sta, weet ik niet hoe snel ik die van mij moet verspreiden onder de aangrenzende deuren.

Buren. Ik ga niet met ze op vakantie, ben ook niet present bij elke borrel en we lopen de deur niet bij elkaar plat. Maar als ik er ben, geniet ik van hun verhalen. Van hun dochters die ineens een scooter hebben. Van de vlag met schooltas die ineens voor het raam hangt, van de feestjes in de tuin, van de speciale snoepjes die buurvrouw A voor mijn dochters koopt met Sint Maarten, van het voor kranten en planten zorgen tijdens de vakanties, van het lenen van een Nespresso-cupje als je daar intense behoefte aan hebt en die van jou op zijn en van dat glas wijn samen op het bankje in de voortuin. De winter komt eraan en dan kan het zomaar dat we elkaar maanden niet zien, maar bij dezen laat ik ze weten dat ze de beste buurtjes zijn. Zeg jij het die van jou?