Na een niet nader te noemen aantal glazen rosé gieren we door de kamer. We gaan van het briefjesspel naar iPads die je op je voorhoofd moet houden. Het zijn de jongens tegen de meisjes. Maar beide partijen schreeuwen even hard. De baby van vriendin C blijft gelukkig rustig slapen, en in de pauze gaat de rook-crew stoom afblazen op het balkon. Zo, dat is onze ‘eetclubavond’ van zaterdag. We zijn officieel met 11 en het is officieel de bedoeling dat we tijdens diners als deze meer leren over de wijn die een koppel speciaal bij het menu uitkiest om er vervolgens een verhaal over te vertellen. Dat laatste is er inmiddels een beetje bij ingeschoten en het gaat nu vooral gepaard met veel wijn, veel spellen en veel lachen en gieren. Dik na middernacht komen we thuis. Foto’s zijn er niet gemaakt, wel airdropten we nog wat ongeziene foto’s van Italië. Daar was de eetclub uiteraard ook.

In een volgestampt Arthur Ashe Stadium zitten manlief en ik met een pretzel, een XXL soda en een panini op stoeltjes nummer 7 en 8 H. Nadal maakt zich klaar en je voelt een stroom van enthousiasme door de ruimte denderen. Nadal. De man met de armen. De man van de onderbroekenreclame. De man met nog steeds een onveranderd en bijna onverstaanbaar accent. De man op wie ik vroeger stiekem zo intens verliefd was. De man bij wie ik nu toch dat ontbreken van die bovenlip een dealbreaker vind. Maar vooral de man die nummer 1 van de wereld is. Het is onze eerste US Open. En Nadal wint. Natuurlijk.

Iedere, of nou ja, bijna iedere ochtend vind je ons bij Dépanneur. Ik haal koffie, Blue wacht braaf met wollige lotgenoten buiten. Nu kan het nog, want je voelt dat de herfst in aantocht is. De kou hangt in de lucht en het zal vast niet lang duren voordat de straten weer hagelwit zijn en de wind guur.

Tot slot een kleine sneak peek van mijn Fashion Week look voor aanstaande zondag. Hagelwit en wollig en geheel tegen de regel ‘No White After Labor Day’ in. Volgende week meer! Heb een heerlijke dag.