Waarom dat vriendinnenweekend een strak plan is

Met vier van mijn vriendinnen ga ik way, way back. Onze vriendschap stamt uit de middelbareschooltijd en we hebben allemaal de dertig aangetikt. Zij zijn getrouwd. Ik niet. Zij hebben kinderen. Ik niet. Maar we zijn nog steeds een match made in heaven. Of nou ja, dat vinden wij, geen idee wat het gezelschap aan de tafel achter ons in het restaurant vindt natuurlijk. Maar ik kan me indenken dat het iets met kakelen en rumoer te maken heeft.

Na duizend datumprikkers was er ineens een dagje-nachtje beschikbaar in alle agenda’s, en dat is een unicum. Het moest een stad worden, maar liever geen uitgekauwde stad waar we allemaal al honderd keer een weekendje weg waren geweest. Op max een uur rijden, want als het kan, dan doen we het wel een beetje efficiënt. Nijmegen werd het. Zag er leuk uit, er waren winkels en je kan er eten. Dat zijn zo’n beetje de voorwaarden die we nodig hebben. Ook al lijkt een hut op de hei me ook nog wel een keer lachen.

Oh, hoe je trouwens weet dat je als vriendinnenschare de dertig bent gepasseerd in de praktijk? Als je het transport baseert op wie de grootste leaseauto rijdt. En ik doe altijd wat lacherig over de stationwagon, maar wat was ik blij met onze bolide. We begonnen namelijk tamelijk bescheiden met een handbagagekoffertje, maar de terugweg had meer weg van een volksverhuizing. Maar on y va, daar gingen we, rubber op asfalt naar Nijmegen. En dit is waarom je voor altijd op vriendinnenweekend moet blijven gaan.

• Je kan alles zeggen. Maar echt alles, zonder filter of verpakt in mooie woorden. Ze houden van je, ook als je ’s ochtends even hard om je heen gromt.
• Omdat je huilt. Van het lachen én omdat je die kloteperiode er even uit moet gooien. Dit gebeurt meestal allemaal vijf minuten na elkaar.
• Jullie zijn het allergrappigst en hebben een tomeloos gevoel voor humor, want die is hetzelfde (ha, handig). Niks niet je best doen op een goede oneliner, zelfs je meest duffige ‘huh’ zorgt voor tranen over de wangen.
• Opgejaagd omdat je vijf weken in één uur moet nasynchroniseren? Hoeft niet. Je hebt alle tijd of op z’n minst 24 uur om oeverloos in detail te treden.
• Je kan gewoon in je ondergoedje rondhupsen, ook al is de strakheid er wat vanaf aan het gaan (op die ene knappe, goedgevormde derrière na natuurlijk). Net als in dat onfraaie corrigerende topje trouwens.
• Deze good oldies veroordelen je niet. Je hoeft je niet te bewijzen. Het enige dat moet is je optimale zelf zijn. En dat gaat je goed af.
• Winkelen lukt. En dat is knap, want je begeeft je met meer dan één persoon op een paar vierkante meter kleding. Normaliter zorgt dit met meerdere vrouwen voor chaos, jullie doen dit gewoon simultaan. Alsof je één beweging bent en dat ben je eigenlijk ook.
• Je weet ALLES van elkaar, waardoor ieder gesprek een vijfdubbele bodem krijgt met je-hoeft-elkaar-alleen-maar-aan-te-kijken-momenten.
• Alleen handbagage is genoeg, want dat betekent (in ons geval) handbagage in viervoud. Waardoor je niets vergeet.
• De visagist en hairstylist zijn ook mee. Ik heb het hele weekend geen beweging richting mijn hoofd gemaakt om het op te leuken, maar góed dat alles zat. Met dank aan vriendin a.k.a. hairstylist en vriendin a.k.a. visagist.
• Je spreekt af dat je dit vanaf nu iedere maand wilt doen, maar weet dat één keer per jaar al knap is in de praktijk. En dat is helemaal oké.

Ik heb energie voor vijftig vrouwen, grinnik nu al twee dagen na en ik zou me er bijna gezegend van gaan voelen. Bijna dan. Daarom wordt dit allemaal vervolgd. Op het plan staan: Kopenhagen, Barcelona en Ibiza. Ik ga die drie tot op de bodem onderzoeken en dan hoor je van me wat de beste bestemming voor besties is.

Ajuus!