Waarom iedereen met kerst mag klagen

(Ook als je ouders gescheiden zijn)

Aan de lunchtafel kwam de ongezouten mening op mijn saladebord terecht. Zit je klaar? Komt ‘ie. Je mag vooral niet miepen met kerst als je iedereen nog hebt. Oké. Oké. Ik wist even niet of ik het hier wel of niet mee eens was. Ik wil niet in termen met hashtags en je ge-blessed voelen vervallen, maar je mag je lievelingsmensen best af en toe een extra dikke kus of knuffel geven omdat ze in je leven zijn. Is nou eenmaal zo, het is niet altijd even vanzelfsprekend. Weet jij, weet ik.

Daarom wens ik iedereen allereerst een kerst met veel dierbaren toe. Dat wil ik even gezegd hebben voor ik misschien wat bot of ongevoelig uit de hoek kom of het gladde ijs op ga. Ik zou het liefst zien dat iedereen de benen bij vaders en moeders onder tafel kan schuiven. Of die vriend, broer of zus kan trakteren op een goed glas rode wijn bij de haard met een gourmetlucht in het haar. Maar de realiteit is, hoe verdrietig ook soms, anders. Ook dat weet jij en dat weet ik.

Alleen om dan te zeggen dat een ander niet meer mag klagen rondom deze, soms een tikkie maniakale, gezellige dagen? Daar voel ik me weinig comfortabel bij. Ik zie hier net een vrouw de deur uitgaan die zo in de natte sneeuw aan een atletiekbaan moet gaan staan en de kerstboom maar via Bol.com heeft laten bezorgen, omdat ze niet wist wanneer anders. Oh, heus dat ze gek is op kerst,  maar dan mag je best even zuchten. Of als je baas er op staat dat je Tweede Kerst tussen je croissant en druiperige kaasfondue je mail beantwoordt, omdat je toevallig voor een Amerikaans bedrijf werkt en zij allemaal weer in de weer zijn. Klagen toegestaan. En wat dacht je van die brute buikgriep die een week voor alle feestelijkheden op je deur klopt, waardoor je alleen nog maar de tegeltjes van je toilet telt… Ik vind het allesbehalve blessed en gezegend met het niet klagen. Ook hier heel plausibel.

Mijn ouders bleken niet voor elkaar gemaakt. Kwamen ze achter toen ik zes was, dus op zich ben ik wel gewend. De ouders van mijn lief hadden hetzelfde euvel en dat maakt vier paar. Nu kun je kerstavond nog lenen als derde optie, maar je komt grondig tijd tekort. Zeker als je een minimaal aantal uur present moet zijn. Niet dat je dat van hen moet, maar je legt het jezelf toch een beetje op. En dan heb je (goddank) nog broers en zussen, die ook weer schoonouders hebben, waardoor het allemaal helemaal reuze onhandig matched in de drukste tijd van het jaar. Ik roep al drie jaar dat ik op reis ga naar onze vrienden in Dubai. Gewoon omdat ik iedereen het allerliefst vind, maar ik al in paniek raak als ik al die agenda’s en wensen binnen zie stromen. Wel cadeaus, geen cadeaus. Bij die vader in het zuiden, bij de ander in het Noorden. Wel blijven logeren of toch maar niet. Ja, en daar klaag ik soms een beetje over. Of ik zeg even snel dat ik in paniek raak, omdat ik iedereen blij en gezegend wil houden.

Ik stel voor dat we er een groot feest van maken en onder het genot van wijn gewoon af en toe bij het haardvuur even tegen elkaar aan zuchten. Daar wordt december echt gezelliger van. En oh ja, klagen is trouwens nog gezond ook. Maar de rest van de tijd moeten millenials vooral niet zeiken, lees maar even.