Daarom praten we met babystem tegen schattige puppy’s
Zodra ’s ochtends de achterdeur langzaam open piept en er vanuit de keuken een goudbruin wollig beestje de hoek om kwispelt, weet je dat het feest is. Een dag op de redactie met Monti, de redactiepup, staat gelijk aan knuffelsessies, blokjes om (INEENS wil iedereen wandelen) en gesprekken die spontaan tien octaven omhoog gaan. En even over dat laatste hè… Waarom gaan we hysterisch in toon omhoog wanneer we een baby in onze armen geduwd krijgen of door onze hurken gaan om die schattige, fluffy pup een aai te geven? Hoge stemmen en overdreven emoties – hebben ze een reden? Oh jawel… Lil, Annabelle, hoi! Lezen jullie even mee?
Onderzoek toont aan dat onze trouwe viervoeters door die manier van communiceren liever in het bijzijn van hun baasje vertoeven en sneller geneigd zijn om te luisteren. Volgens onderzoek van de Universiteit van York kan spreken met een hoge stem en overdreven emotie, zoals mensen vaak doen met baby’s en peuters, de communicatie tussen mensen en hun hondenvriendjes verbeteren. De wetenschappers ontdekten dat mens en hond op deze manier beter met elkaar kunnen communiceren. Ook zijn honden meer geneigd om zich vast te klampen aan hun baasjes en besteden ze meer aandacht aan commando’s.
“In het verleden heeft onderzoek al aangetoond dat het kleine grut door babypraat sneller leert praten. Er is ook een betere band tussen baby en ouder dan wanneer de ouders alleen volwassen stemmen gebruiken. Deze manier van praten vertoont veel overeenkomsten met de manier waarop baasjes met hun hond communiceren, ook wel hondgerichte spraak genoemd,” legt professor Katie Slocombe van de Universiteit van York uit.
De onderzoekers gingen hiervoor aan de haal met dertig volwassen honden. De dieren luisterden enerzijds naar mensen met hondgerichte spraak, waarbij ze gebruik maakten van uitspraken als ‘Flinke jongen!’ en ‘Gaan we wandelen?’, anderzijds naar mensen die volwassenespraak gebruikten zonder hondgerelateerde inhoud, zoals ‘Ik ben gisteravond uit eten geweest’. Je kunt wel raden waar de beestjes beter naar luisterden… Vervolgens gebruikten de baasjes een mengeling van hondgerichte spraak zonder hondgerelateerde woorden en volwassenespraak met hondgerelateerde inhoud, om te bepalen of het de toonhoogte en emoties waren die de aandacht van de hond kregen, of de woorden die gebruikt werden. Maar wanneer beide manieren van spraak en inhoud werden gemengd, verkozen de honden niet de ene spreker boven de andere. Dit suggereert volgens onderzoekers dat volwassen honden hondgerelateerde woorden moeten horen in combinatie met een hoge stem om het relevant te vinden.
Dus de volgende keer wanneer je je kleine trouwe vriend naar je toe lokt met een koekje en een ‘Kom maar naar mama’ inclusief hoge noot, hoef je daar helemaal niet rood voor aan te lopen. Jij weet in ieder geval hoe je het beestje moet opvoeden… Kan die rotkeffer van de buurvrouw nog wat van leren. Ha.
