De blamage: je laptop vergeten als je gaat werken

“Het is gebeurd”

“Het is gebeurd” riep ik uit. Ik schudde alles nog wat van links naar rechts in mijn werktas, maar aan de vorm zag ik het al en door het gewicht voelde ik het. Ik stond keurig op tijd (dat dan weer wel) op de redactie zónder laptop. Vergeten. Ik had de luiertas van Mays Monti bij me, mijn sporttas hing over de rechterschouder en aan mijn hand bungelde een leren shopper die een essentieel onderdeel miste. Hoe in hemelsnaam kun je je laptop vergeten? Oelewapper, Dombo het olifantje, kneusje.

Dat je als schrijver zonder laptop naar je werk gaat, dat is op z’n zachtst gezegd knullig. Het is als een kok zonder pan, een buschauffeur zonder bus, een bergbeklimmer zonder berg of een leeuwentemmer zonder leeuw. Je mist iets. Ik had trouwens wel een vooruitziende blik, want ik hoor mezelf nog tegen May zeggen dat ik ‘m ooit een keer ging vergeten. Die keek me aan alsof ze mijn bovenkamer moest herschikken.

En eerlijk, met de hand schrijf ik alleen nog maar boodschappenlijsten, m’n to-do’s en op post-its. Hier en daar een kaart, omdat het wat echter voelt, maar de laatste keer dat ik meer dan tweehonderd woorden met de hand schreef was tijdens mijn eindexamen Nederlands. En dat is bijna historisch lang gelee. Dus deed ik de walk of shame naar onze Lianne, of ze misschien nog een reserve voor me had. Het waren een soort van twaalf stappen, die vergeten laptop.

1. De schrik. Het idee dat je in de circusring staat voor een publiek en je de leeuw vergeten bent. Het is bijna een beetje alsof je droomt dat je naar je werk gaat en je je vergeten bent aan te kleden.

2. De ontkenning. Het kan niet, het kan niet, het kan niet. Hij is vast gekrompen, kleiner dan normaal, zit in een vak waar ‘ie niet in past.

3. De verbijstering. “Het is gebeurd”, waren mijn legendarische woorden.

4. Het giechelen. Lullige dingen moet je weglachen. Je snapt: ik heb de hele dag moeten grinniken, zo groot was de blamage.

5. Het accepteren. Oké, ook niet in mijn lippenstiftvakje, ik ben mijn laptop vergeten. Ik ben mijn laptop vergeten. Het is niet erg. Kan gebeuren.

6. De schaamte. Mijn hemel: ik ben mijn laptop VERGETEN. Gunst, wat een kneus. En dat dan de intens ijverige stagiaire vraagt of ze je misschien kan helpen. Overal schaamte. Ik wil blozen in een hoekje.

7. Het oplossen. Óf een uur kwijt zijn met naar huis toeren en terug óf een leenexemplaar. Ik ga voor het leenexemplaar. Dat betekent een enorme walk of shame en nóg meer mensen die weten dat ik mijn laptop ben vergeten.

8. Het klungelen. Die laptop is leuk, maar niet de mijne. Alles staat anders. Alsof iemand de koffie terugzet in het verkeerde kastje, alsof de kleine vorken bij de grote vorken liggen. Het geheugen is ook íneens vol, maar je blijft het toch proberen. Dat je weet dat die fles cola light niet in de deur van de koelkast past, maar je toch nog even extra duwt. Je realiseert je dat je núl wachtwoorden van jezelf weet. Dus moet je ook weer naar de computerman om de boel aan te laten passen en daardoor werkt níets meer op je telefoon.

9. Boos, heel boos. Want plots sluit het ding zich af. Komt natuurlijk niet doordat ik ergens op drukte. En dat is exact op het moment dat we heel snel de nieuwe trailer van Mamma Mia! willen plaatsen. De foto is onvindbaar, de mail doet het niet. Ik zeg hardop lelijke woorden, mensen trekken wenkbrauwen op.

10. De frustratie. Ik. Wil. Mijn. Eigen. Laptop.

11. De twijfel. Zal ik anders toch even naar huis? Doe normaal, je moet nog maar twee uurtjes. Je kan dit. Doe het. Stel je niet aan.

12. Het weerzien. Eerlijk? Toen ik thuiskwam en ik ‘m op tafel zag liggen, heb ik even over de bovenkant geaaid. Zó blij was ik.