Amayzine

De pluspunten van een pechvogel

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen (niet letterlijk AUB. Ik heb nét een nieuw huis): ik ben een pechvogel. En nee, niet zo één die naar het motto ’scherven brengen geluk’ leeft of dagelijks met haar poezelige voetjes in een lego blokje belandt. Dit is de real deal. Geen lief grijs musje, maar de struisvogel onder de pechvogels zeg maar.

Ik neem je mee naar september vorig jaar, toen ik op Ibiza forever tot pechvogel werd gedoopt. Ik was er voor een verjaardag, dus met een grote groep. De eerste ochtend op Ibiza was ik zo ongeveer de enige die niet ’nog steeds dronken was’ van de nacht ervoor, en na een heerlijk ontbijt was ik ready steady voor het strand. Ik wandel richting de zee, hoor achter me geklaag over een kater (die ik dus lekker niet had, HA)… KRAK. Ik ging door m’n enkel. En niet zomaar door m’n enkel; ik had een gescheurde enkelband. Na zo’n acht uur in het ziekenhuis te hebben gespendeerd, werd ik naar m’n hotel gestuurd met krukken en met een bedrust-en-verboden-te-lopen-verhaal. Je zou denken dat het niet erger kon… Nou wel hoor, eenmaal terug bij het hotel bleef ik met m’n kruk achter zo’n gezellig Spaans tegeltje hangen en scheurde de andere kant van m’n enkelband ook nog even. Met de weersverwachting van 99% kans op regen wist ik het zeker: ik vlieg naar huis. En. wel. nu.

Dus even alles op een rij wat er vanaf het Ibiza-moment allemaal nog meer mis is gegaan:

September ’16: Het gescheurde-enkelband-verhaal gaat van start.
September ’17: Ik neem afscheid van m’n fysio én gescheurde enkelband.
September’ 17: Ik neem toch maar geen afscheid van m’n fysio… ik heb het ??carpaal tunnel syndroom??
Oktober’ 17: Ik heb een beugel.
Oktober’ 17: Ik kan niet kauwen (beugel) en niet slikken (keelontsteking).
Oktober’ 17: Ik heb weer normale armen.
December’ 17: Ik neem afscheid van m’n fysio, ja echt.
December’ 17: Ik koop een huis
December’ 17: M’N BEUGEL MAG ER UIT!!
December’ 17: Ik heb een kaakklem..

2017 was gewoon niet mijn jaar. 2018, ik heb zin in je!

Januari ’18: Oh nee, dit is toch niet mijn jaar. Ik heb een auto-ongeluk gehad, inclusief gesneuvelde auto en ribbenkast. Gekneusde ribben. #happynewyear
Januari ’18: Ik ga verhuizen. (Ik moet m’n huis inpakken, hoe dan? ik kan niet eens m’n veters strikken.)
Februari ’18: Ik moet nu echt m’n huis uit, jongens. Ik moet klussen en zo..
Februari ’18: IK HEB EEN KOORTSLIP!! (Voor het eerst in m’n leven.)

Een pechvogel. Sommigen zijn het al vanaf hun geboorte, anderen worden het opeens op Ibiza. En of je nu categorie mus of struisvogel bent, na zo’n anderhalf jaar lang pech onderweg, ben ik er achter gekomen (hoe shit het natuurlijk ook is) dat ongeluk hebben ook heel wat pluspunten heeft.

Je leert om hulp te vragen en nee te zeggen. En geloof me, dat is echt niet makkelijk.
Je ziet de liefste mensen om je heen (je weet wel, zo’n collega die je elke dag ophaalt, mee hinkelt en koffie voor je haalt; ja echt, ze bestaan) en een vriendje dat opeens wel gewoon de wasmachine begrijpt..
De fysio. Oftewel jouw personal trainer…
Bedrust: je bent nog nooit zó uitgerust geweest. Doei wallen.
Waardering. Je weet pas wat je mist als je het opeens niet meer hebt en/of kan.
Je bent meer thuis, en geeft minder geld uit: online shoppen maar!
Het perfecte excuus om iets voor jezelf te kopen: HALLO, je bent gewoon even zielig, ja.